Dat je in Israël zo’n drie uur voor vertrek op het vliegveld moet zijn, weet iedereen wel. De extra veiligheidscontrole voor het inchecken slokt nu eenmaal veel tijd op. Zeker als je ‘verdachte’ stempels in je paspoort hebt of een nerveuze indruk maakt. Dan word je aan de uitgebreide inspectie onderworpen, die er soms voor zorgt dat je maar ternauwernood je vlucht haalt.

Maar de normale wachttijden halen het niet bij de chaos die dezer dagen op Ben Goerion heerst. Taxichauffeur Alaa had me al gewaarschuwd dat hij laatst 4,5 uur kwijt was geweest om zich door alle procedures heen te worstelen. „Maar goed, ik ben Arabisch”, zei hij erbij. „Dus voor jou kan het misschien nog meevallen.”

Het valt niet mee. Zelfs om half vier ’s nachts is de rij voor de veiligheidscontrole enorm. In lange lussen schuifelen de passagiers langs de linten. Ik probeer een inschatting te maken. Als ik hier een uur kwijt ben, nog een uur om mijn koffer af te geven en een uur om langs de metaaldetectors te komen, dan zou ik nog wat speling moeten hebben.

Het blijkt te optimistisch. Vooral bij de incheckbalie duurt alles veel langer dan gedacht. Niet het minst doordat Israëlische passagiers voortdurend proberen voor te dringen. Met als argument dat zij hun vlucht moeten halen. Alsof dat niet voor ons allemaal geldt. Een groepje oudere Amerikanen –die toch normaal echt niet op hun mondje gevallen zijn– laat het steeds berustend toe.

Plotseling is er consternatie achter ons. Een oudere man wordt plotseling onwel. Kennelijk is het lange staan, in combinatie met het vroege tijdstip hem teveel geworden. Boze Israëliërs mopperen dat de chaos een nationale schande is.

Als mijn koffer eindelijk op de band staat, lijkt het drama voorbij, want ik kan zowaar tientallen meters oprukken. Maar niets is minder waar. Voor de metaaldetectors staat opnieuw een mensenmassa te wachten. Officieel moeten we weer helemaal achteraan aansluiten.

Een groep reizigers –en ditmaal ben ik ze dankbaar– weet een beveiliger ervan te overtuigen om een nieuwe wachtrij vanaf de andere kant te openen. Als een boze collega schreeuwt dat dat toch echt niet de bedoeling is, is het ‘kwaad’ al geschied.

Maar ook dan is het wachten nog niet voorbij. Intussen tikt de klok door en komt het tijdstip van instappen angstig dichterbij. En net als ik tot de conclusie gekomen ben dat al het afzien voor niets is geweest, komt een verlossend appje binnen: „Uw vlucht vertrekt op een later tijdstip.” Ik ben nog nooit zo blij met vertraging geweest.

RD-correspondent Alfred Muller is een maand met vakantie. In die periode vult Midden-Oostenredacteur Richard Donk de rubriek Israël Ingezoomd.