Als we een beetje dooreten, houden we de woekerende plant meteen in toom. Dat is tenminste mijn hoop – het kan natuurlijk zomaar zijn dat ik er over een paar maanden heel anders in sta. Voorlopig ga ik de uitdaging aan. Snel oogsten, want als zevenblad gaat bloeien (zo’n beetje tussen juni en augustus) schijnen de blaadjes minder lekker te zijn. Ook de fijngehakte steeltjes –ze zijn driehoekig, daar kun je de plant goed aan herkennen– zijn goed te eten. Ze smaken een beetje naar selderij. Hartige taart met deze tuingroente staat hoog op m’n lijstje. Maar omdat we net witlofquiche aten ga ik eerst voor misschien wel het bekendste 
zevenbladrecept: pesto. Net als de klassieker (die met basilicum) gemaakt door pijnboompitten, Parmezaanse kaas en knoflook met de blaadjes fijn te malen. Hij gaat meteen door de pasta, die pesto. Het wordt kinderpasta, in allerlei dierenvormen. De pesto bijft er (net als bij bijvoorbeeld fusilli of farfalle) goed aan zitten.

Nee jongens, geen rode saus dit keer. Deze groene saus, voeg ik mijn kinderen bemoedigend toe, is veel specialer. Uit onze eigen achtertuin. Ze zijn niet echt onder de indruk.