Even verderop schrok de moeder van Clarinda op. „Ik hoorde haar geschreeuw, want de schuifpui stond open.” Die ochtend had Clarinda haar relatie met Van den D. beëindigd. Telefonisch, op advies van de ggz. De relatie kenmerkte zich door geweld. De vrouw had bij de politie meldingen gedaan van mishandeling en verkrachting door haar partner. Ook zou hij hebben gedreigd hun dochter te ontvoeren.

Toen Clarinda haar kind bij opa en oma wilde brengen, kwam ook Van den D. naar Den Bosch. Bij het winkelcentrum aan het Ploossche Hof viel hij haar aan en stak dertig keer op haar in, vlak onder de ogen van hun dreumes. Zelf zei hij daarover dat hij niet zichzelf was. „Het was alsof er een granaat was ontploft in mijn lijf en ik niet meer in mijn lichaam zat.”

De officier van justitie geloofde niet dat het in een opwelling gebeurde, zoals Van den B. beweerde. „Hij ging helemaal los op haar bovenlichaam, maar ook het hoofd en gezicht. Clarinda is op brute wijze afgeslacht.” De advocaat van Van den D. bepleitte dat er geen sprake was van voorbedachte rade en dus alleen doodslag. Hij sprak van een „horrorscenario”, waarbij zijn cliënt pas op het allerlaatste moment besloot te steken.

Van den D. heeft last van autisme en trekken van narcisme en borderline, oordeelde een psychiater. Die had geen aanwijzing voor een vooropgezet plan. „Ik zie wel een wanhopige man die in het nauw was gedreven en niet kon omgaan met de spanning.” Van den D. had ook zelfmoordneigingen.

Jeffrey van den D., die onderwijzer en adjunct-directeur was op een basisschool in Amsterdam, betuigde spijt. „Ik ben natuurlijk de dader, maar ik vind het allemaal heel erg. Voor mijn dochter is het hartverscheurend.”

Uitspraak 2 juni.