In onze moderne maatschappij lijkt het inderdaad alsof de dood steeds meer buiten het leven wordt geplaatst. De meeste mensen weigeren over de enige zekerheid in het leven te spreken. Immers, het staat vast dat elk mens eens zal sterven. Maar de meeste mensen doen daarover het zwijgen toe.

Als in de kring van een collega of een bekende zich een sterfgeval heeft voorgedaan, proberen de meeste mensen er met zo weinig mogelijk woorden vanaf te komen danwel het verdriet te relativeren. „Het leven gaat door” wordt dan vaak gezegd.

SIRE stelt dat het praten over de dood het leven voor ouderen, zieken of rouwenden een stuk draaglijker maakt. Dat is ook zo als er tenminste een echt gesprek wordt gevoerd. Het gebruik van plichtmatigheden moet worden vermeden. Die worden vaak aangeduid met het nare woord ”dooddoener” – woorden die we zeggen om het vooral maar niet echt over de dood te hebben. Hoewel vaak goedbedoeld, ze vergroten het verdriet vaker wel dan niet.

Een goed gesprek over de dood verrijkt en verbindt juist, zegt SIRE terecht. Juist daarom is dat van belang. Niet alleen om allerlei praktische zaken rondom de uitvaart te bespreken, maar vooral om elkaar diep in de ogen en in het hart te kunnen kijken. Dat geeft inderdaad een band.

In de maanden voorafgaande aan Zijn lijden en sterven is de Heere Jezus meermalen het gesprek met Zijn discipelen aangegaan over Zijn aanstaande dood. Zijn leerlingen wilden daar niet aan. Zij geloofden niet dat hetgeen reeds door de profeten was voorzegd ook werkelijk zou gaan gebeuren. Petrus was echt niet de enige toen hij stelde dat zelfs wanneer ze allen aan Jezus geërgerd zouden worden, hem dat niet zou overkomen. Zelfs na Jezus’ opstanding gaven de gesprekken die de Heiland voorheen had gevoerd geen houvast. De Emmaüsgangers hadden er niets van begrepen. Het gesprek over de dood tussen Jezus en Zijn volgelingen was dus afgeketst op de hardheid van het hart van de discipelen.

Desondanks ging Jezus vrijwilllig de dood in. In totale eenzaamheid. Zijn Vader had Hem verlaten. En geen mens begreep Hem. Dat maakte het lijden zwaarder.

Ondanks alles nam Hij Zijn kruis op; liet Hij Zich aan het kruis hangen. En ondanks de hardheid van de discipelen sprak Hij zeven kruiswoorden, opdat de hele wereld zou weten dat Hij Zijn ondraaglijk zware taak had volbracht. Niet opdat het leven verder kan gaan, maar omdat uit de dood nieuw leven herrijst.