„De straf die ons de vrede aanbrengt was op Hem en door Zijn striemen is ons genezing geworden.”

Christus Zelf verkeerde nooit in gevangenschap. Hij lag eeuwig in de schoot van Zijn Vader. Wij echter waren in wrede slavernij en dienstbaarheid, onder de tirannie van de zonde en de satan. Wij alleen hebben het voordeel van deze losprijs.

De dood van Christus moet wel op de gelovigen betrekking hebben; anders is Hij vergeefs gestorven. De engelen die staande gebleven zijn, hadden geen offer nodig. De gevallen engelen werden volkomen van enige weldaad, door Zijn dood verworven, uitgesloten. Hij werd voor hen geen Middelaar. Onder de mensen, die het allen nodig hebben, hebben de ongelovigen daaraan geen deel. Zij verwerpen het. Als Hij dan niet voor Zichzelf, noch voor de engelen, noch voor de ongelovigen gestorven is, dan moet Zijn bloed gewis voor de gelovigen vergoten zijn.

Zo niet, dan zou –en dit zou hoogst ongerijmd zijn– Zijn bloed als water op de grond vergoten en volkomen weggeworpen zijn. U ziet dus uit dit alles, dat Hij Zichzelf voor ons geheiligd heeft. We kunnen nu zeggen: „Heere, de verdoemenis was Uwe, opdat de rechtvaardigmaking voor mij zou worden. De doodsstrijd is Uwe, opdat de overwinning voor mij mijn overwinning zou worden. De smarten zijn Uwe, opdat de opheffing daarvan voor mij mijn genezing zou worden. De striemen zijn Uwe en de genezende balsem, die eruit vloeit is voor mij!”

John Flavel,
predikant te Dartmouth

(”Gods onbegrijpelijke liefde”, 1664)