„Want Dien, Die geen zonde gekend heeft, heeft Hij zonde voor ons gemaakt, opdat wij zouden worden rechtvaardigheid Gods in Hem.”

Wanneer Christus Zelf zondaar geweest was, dan had Zijn offerande geen waarde en geen kracht gehad. Hij had het slachtoffer niet kunnen zijn, maar zou voor Zichzelf een offer nodig gehad hebben. Welnu, als Christus volmaakt heilig was en toch gedood werd na een vreselijk lijden, dan moest Zijn lijden en dood óf een wrede, onrechtvaardige daad zijn geweest, óf ze moest geschieden voor anderen, wier personen en belang Hij in dat lijden en sterven op het oog had. Hij zou nooit door de hand van Zijn Vader geleden hebben en gedood kunnen zijn als Hij door toerekening en vrijwillige aanvaarding daarvan geen zondaar was geweest. In dat opzicht was Hij, zoals Luther zegt, de grootste der zondaren, want in Jesaja staat dat de Heere al onze ongerechtigheden op Hem heeft doen aanlopen. Hij was innerlijk of wezenlijk geen zondaar, maar Hij is dat door toerekening geworden. „Hij werd zonde voor ons gemaakt, Die Zelf geen zonde gekend heeft” (2 Korinthe 5:21).

Hieruit blijkt duidelijk dat de offerande of dood van Christus geheel op anderen betrekking had. U moet ook niet vergeten dat de Schrift de dood van Christus herhaaldelijk een prijs (1 Korinthe 6:20) en een rantsoen (Mattheüs 20:28) noemt. Op wie kan dat nu anders betrekking hebben dan op hen die in dienstbaarheid en gevangenschap verkeren? Als er iemand bevrijd moet worden, dan moet hij gevangene zijn.

John Flavel,
predikant te Dartmouth

(”Gods onbegrijpelijke liefde”, 1664)