Een verdrag over de wereldzeeën is noodzakelijk om de oceanen te redden, vertelt McCallum. De wereldzeeën vallen buiten de nationale jurisdictie van landen, waardoor de gebieden niet beschermd kunnen worden tegen bijvoorbeeld overbevissing of diepzeemijnbouw. Minstens negentien landen en alle lidstaten van de Europese Unie hebben een verklaring ondertekend waarin staat dat in 2030 zeker 30 procent van de oceanen beschermd moeten zijn. Op dit moment is minder dan 3 procent beschermd.

Het verdrag is de eerste stap naar bescherming. „Ik snap dat er nog een ronde volgt om over het verdrag te onderhandelen. De conferentie is lang uitgesteld door de coronapandemie”, aldus McCallum vanuit New York, waar de onderhandelingen plaatsvinden. „Maar deze vijfde ronde moet dan echt de laatste zijn. Als het nog langer doorgaat, verliezen we de ambitie om te strijden voor het verdrag. Dat leidt alleen maar tot afgezwakte afspraken.”

„Het gaat tijdens de onderhandelingen te veel over nationale belangen”, vindt McCallum. Hij ziet hoe landen hun mogelijkheid tot het gebruiken van een veto ook inzetten om hun onvrede te uiten over andere landen die betrokken zijn bij de onderhandelingen. De invasie van Rusland in Oekraïne en de oorlog vormen daardoor een extra horde. „We hebben politici en beleidsmakers nodig die voorbij hun eigen belangen kijken, en kijken naar de mensen die ze moeten beschermen.”

Eerder lukte het ook, benadrukt McCallum. Hij doelt op het Antarctisch verdrag, gesloten in 1959, onder meer door de Verenigde Staten en de Sovjet-Unie, midden in de Koude Oorlog. In dat verdrag stelden de landen vast dat het gebied met rust gelaten moest worden en dat er geen militaire activiteiten mogen plaatsvinden.

In eerdere rapporten benadrukte het VN-klimaatpanel IPCC de cruciale rol van de oceaan voor het leven op aarde. Vele mensen wereldwijd zijn afhankelijk van het voedsel dat de zee levert. Daarnaast houdt het water broeikasgassen vast. Door de opwarming van de aarde dreigen de broeikasgassen weer vrij te komen.