„De schare dan, die met Hem was, getuigde dat Hij Lazarus uit het graf geroepen en hem uit de doden opgewekt had.”

Het verzoek van de Grieken is: „Wij wilden Jezus wel zien.” Uit welk beginsel kwam toch dit verzoek voort? Misschien wel uit nieuwsgierigheid? Vanwege al die verbazingwekkende geruchten over Christus zijn ze begerig om de Heere Jezus van nabij te zien en met Hem dus zeer van nabij te kunnen spreken, wegens Zijn Messiasschap en de ware godsdienst die Hij leerde, en om zo persoonlijk te ervaren Zijn wonderbare wijsheid en verheven lering der vrije genade. Dan zouden deze Grieken hebben gehandeld zoals in zeker opzicht de koningin van Scheba, die daarom tot Salomo kwam om zijn wijsheid zelf te horen (1 Koningen 10). Of zoals Nicodémus deed (Johannes 3:2). Of het zal in hen opgekomen zijn uit een heilbegerig en godvruchtig beginsel. Hun zielen waren dan innig begerig om bij ondervinding gewaar te worden dat deze Jezus waarlijk de lang beloofde Verlosser en Heiland der wereld was en het beloofde Heil van heidenen zowel als van Joden, en dus de God van volkomen zaligheid (Jesaja 25:9). Want alles wat zij van deze zo wondere goddelijke Profeet gehoord hadden, was ronduit goddelijk. Ook dat zeldzame wonder dat zij nu nog weer van Hem hoorden van zo’n grote schare, die eenparig betuigde dat Hij een dode, ja, al riekende Lazarus uit de doden opgewekt had. Diezelfde Lazarus had immers met Jezus weer een aangename liefdemaaltijd gehouden, en Jezus met hem.

Hendrik van Lis,
oefenaar te Den Haag

(”Twintig oefeningen”, 1872)