De straf komt overeen met de eis van het Openbaar Ministerie. Voor de rechter staat vast dat A. degene is geweest die Slurink (33) in de nacht van 20 op 21 maart 1997 met een scherp voorwerp heeft gedood. Een steek in het hart werd haar fataal. In januari 2020 was er dankzij nieuwe technieken een DNA-match met A.

Het steekwapen werd nooit gevonden. Er waren geen braaksporen in de woning aan het Van Brakelplein. Ook waren er geen sporen van een worsteling. Buurtbewoners hebben rond middernacht wel voetstappen en geruzie tussen een man en een vrouw gehoord. Ook werden een pijnkreet, bonk en openstaande achterdeur waargenomen.

A. is eerder veroordeeld voor overvallen en geweldsdelicten in Groningen waar een mes bij betrokken was. Hij werd begin 2021, na aanvullend onderzoek, opgepakt in Noord-Brabant. A. was kort na de dood van Slurink naar het zuiden verhuisd. De in Geldrop wonende A., die in Groningen en Noord-Brabant door de politie meerdere keren is aangetroffen in tuinen van anderen, heeft altijd ontkend. Hij kende naar eigen zeggen Slurink niet.

Volgens hem moet zijn DNA op een indirecte manier onder de vingernagels van Slurink terecht zijn gekomen. Bijvoorbeeld via het openbaar vervoer of een winkelwagentje, of door zijn baantjes als krantenbezorger en maaltijdbezorger. Diverse scenario’s zijn uitgebreid onderzocht. Het Nederlands Forensisch Instituut (NFI) acht de kans op indirecte overdracht zeer klein. Experts vinden het aannemelijker dat Slurink in doodsangst A. heeft gekrabd.

Ook volgens de rechtbank is dit „veel waarschijnlijker”. De rechter ziet het DNA dan ook als een daderspoor. Het wordt A. zeer aangerekend dat hij nooit openheid van zaken heeft gegeven.

A. wilde niet meewerken aan psychisch onderzoek, ook niet in het Pieter Baan Centrum. Deskundigen hebben zo geen stoornissen kunnen vaststellen.