Het OM is ervan overtuigd dat Slurink (33) in de nacht van 20 op 21 maart 1997 in haar woning door A. om het leven is gebracht. De alleenstaande vrouw was met een scherp voorwerp in haar hart gestoken. „Ze had geen schijn van kans”, aldus de officier van justitie.

Het wapen werd nooit gevonden. Er waren geen braaksporen. Buurtbewoners hebben die nacht wel voetstappen en geruzie tussen een man en een vrouw gehoord. Ook werden een pijnkreet, bonk en openstaande achterdeur waargenomen. Onder vingernagels van Slurink vond de politie DNA van een onbekende. Pas in januari 2020 was er dankzij nieuwe technieken een match met A.

Het DNA van A. zit sinds 1998 in een landelijke databank. Hij is veroordeeld voor overvallen en geweldsdelicten in Groningen waar een mes bij betrokken was. Ook trof de politie hem aan in achtertuinen. Na de fatale nacht verhuisde A. naar Noord-Brabant. Hij werd begin 2021, na aanvullend onderzoek, opgepakt.

De in Geldrop wonende A. stelt dat hij Slurink nooit heeft gekend. Volgens hem moet zijn DNA op een indirecte manier op haar terecht zijn gekomen. Bijvoorbeeld via het openbaar vervoer of een winkelwagentje, of door zijn baantjes als krantenbezorger en maaltijdbezorger. Het Nederlands Forensisch Instituut (NFI) acht die kans zeer klein. Experts vinden het veel aannemelijker dat Slurink door A. is gedood en dat zij hem heeft gekrabd.

„Er moet intensief fysiek contact zijn geweest”, aldus de officier van justitie. ’”Het DNA komt er niet zomaar.” Wondjes in het gezicht van Slurink duiden volgens de aanklager op afweerletsel. Hij vindt de alternatieve scenario’s van A. „onaannemelijk”. Zo zou Slurink haar handen kort voor haar dood hebben gewassen.

A. wilde niet meewerken aan psychisch onderzoek, ook niet in het Pieter Baan Centrum. Een ex-vriendin omschrijft A. als ‘heetgebakerd’, ‘respectloos’ en ‘hardhandig’. De advocaat van A. komt woensdag nog aan het woord. De rechter verwacht 9 maart uitspraak te doen.