Een docent in het Oost-Oekraïense stadje Pokrovsk maakt een tas klaar met noodzakelijke spullen om meteen te kunnen vluchten naar het westen van het land. Haar collega droomt over tanks in de straten. Een stel in Kiev geeft toe bang te zijn, maar kan momenteel niets doen. Behalve afwachten en nadenken over een evacuatieplan. Paniek is er pas, zeggen ze, als Rusland Oekraïne binnenvalt.

Een jonge rokende Oekraïner krijgt letterlijk de zenuwen van het uiteenlopende nieuws. Welke berichten in deze informatieoorlog moet hij geloven? Op basis waarvan moet hij beslissen om in Kiev te blijven?

Wel angst, geen paniek. Zo kun je het Oekraïense motto van het afgelopen weekend noemen. Het lijkt een omslag. Waar vorige week Oekraïners koel deden over een mogelijke Russische invasie, hoorde je ze dit weekend direct toegeven dat ze bang zijn.

Die schrik ontstaat door het buitenland. De Amerikaanse regering liet dit weekend weten dat een invasie elk moment kan plaatsvinden nu er ruim 100.000 Russische soldaten aan de grens met Oekraïne staan. Rusland ontkent aanvalsplannen te hebben.

Naast Nederland roepen ook andere Westerse landen hun burgers op Oekraïne zo snel mogelijk te verlaten. Dit voedt bij Oekraïners het idee dat ze er alleen voor staan.

Lees ook

In Oost-Oekraïne hakken de soldaten hout

Daarvan merk je in café De oude stad in Pokrovsk zaterdagavond even niets. Jong en oud luisteren naar nota bene Russische liedjes. Vroeg of laat komt het gesprek aan tafel toch weer uit op een mogelijke invasie. Hoe veilig is Pokrovsk, op zo’n 50 kilometer van het oorlogsfront tussen het Oekraïense leger en pro-Russische separatisten? Hier in het oosten is sinds 2014 de oorlog al aan de gang.

Misschien blijft deze slaperige provinciestad buiten schot. Pokrovsk heeft niets te bieden. Aan de verovering van het stadje valt voor Vladimir Poetin weinig eer te behalen. In tegenstelling tot bijvoorbeeld de haven- en industriestad Marioepol in het zuidoosten van het land.

Vredig

Onderweg met de trein van Pokrovsk naar Kiev oogt Oekraïne vredig. Een ijsvisser op een meer, witte huisjes met rookpluimen uit de schoorstenen, een fietser op een landweg, een kind kijkt naar de voorbijdenderende trein.

In de hoofdstad is het een gewone zondag. Zonovergoten lenteachtig. De inwoners wandelen door autovrije straten, drinken hun koffie, glühwein of kersendrank, genieten van het uitzicht over hun stad, kijken naar muziekoptredens op straat, winkelen, pakken een reuzenrad of staan in de rij voor een worstenbroodje. Wat moet je anders?

Maar de huidige ontwikkelingen dringen zich in Kiev onvermijdelijk op. Aan de blauwe buitenmuren van het Michailivski-klooster hangen portretfoto’s van de Oekraïense soldaten die in de oorlog sinds 2014 zijn omgekomen. Op het Onafhankelijkheidsplein worden folders uitgedeeld om aan te sluiten bij de territoriale strijdkrachten, een onderdeel van het leger dat bestaat uit burgervrijwilligers.

Niemand weet of Rusland daadwerkelijk tot een grootschalige invasie zal overgaan. Tot die tijd kunnen Oekraïners niet meer doen dan afwachten in angst.