De spotprent deze week in een buitenlandse krant was veelzeggend. Een kaart van Europa waarop de enorme afmetingen van Rusland en zijn onderhorige staten duidelijk zichtbaar zijn, ten opzichte van het relatief bescheiden grondgebied van de rest van het continent. En daarbij de vertwijfelde uitroep van president Vladimir Poetin: „Wij willen veilige grenzen.”

Dat is een op zichzelf volstrekt legitieme wens van een soevereine staat. De vraag is alleen hoe je met dat verlangen omgaat als even autonome buurlanden een politieke en strategische koers volgen die je niet welgevallig is.

Wat Rusland betreft weten we het antwoord. Militaire spierballen tonen, intimideren en aan alle kanten de indruk wekken dat een oorlog dreigt als Oekraïne –en in feite de rest van Europa én de Verenigde Staten– niet snel inbinden.

Ondertussen wordt elke militaire stap die het Westen zet om deze dreiging aan zíjn grenzen het hoofd te bieden, als agressief en verwoestend betiteld. Terwijl de Amerikaanse president Joe Biden heeft besloten slechts 2000 soldaten naar Polen en Duitsland te sturen.

Dat zijn weliswaar gevechtseenheden, maar ze worden niet pal aan de grens met Rusland gestationeerd – laat staan dat ze worden ingezet om het tegen de Russische strijdkrachten op te nemen. Dan heeft Amerika wel meer en andere middelen tot zijn beschikking.

Ondertussen benadrukt Biden bijna angstvallig dat hij vooral een diplomatieke oplossing voor het conflict wil. Dat is vanzelfsprekend een zeer loffelijk streven, want het spookbeeld van een oorlog in Europa neemt steeds grotere vormen aan. Wat dat betreft moet geen middel onbetuigd worden gelaten om de ijzige kou uit de lucht te halen.

Tegelijkertijd zou het geen kwaad kunnen als Amerika en Europa zich wat fermer zouden opstellen richting Moskou. Het Westen heeft in het verleden niet geschroomd om met fors militair vertoon in te grijpen in Afghanistan, het Midden-Oosten en diverse Afrikaanse landen.

Nu een van de grootste dreigingen in de naoorlogse geschiedenis zich aan de poorten van Europa voordoet, lijkt het alsof het de VS en Europa niet goed weten hoe een eensgezinde houding richting Rusland moeten innemen.

Tot hiertoe – en niet verder, zou de niet mis te verstane boodschap richting Moskou moeten zijn. Stop met de „destructieve” stappen aan ónze grenzen. In plaats van Poetin het gevoel te geven dat hij alle westerse leiders precies heeft waar hij ze hebben wil: in angstige afwachting wat Rusland nu écht gaat doen.