Vijf jaar geleden krijgt Groeneveld voor het eerst last van klachten, onder meer moeheid en pijn op de borst. In eerste instantie denkt ze dat er iets mis is met haar hart, maar onderzoek bij de cardioloog wijst iets anders uit. „De gewrichtjes tussen mijn borstbeen en mijn ribben zijn ontstoken. Dat gaf veel pijnklachten.” De aandoening staat bekend als het syndroom van Tietze, een zeldzame ziekte.

Daarbovenop krijgt Groeneveld de diagnose sclerodermie, een aandoening waarbij het bindweefsel verhard is. „Dat heb ik gelukkig in een gelimiteerde vorm. Sommige mensen hebben er ook last van rond organen zoals het hart, de longen en de nieren. Bij mij is dat niet zo.” Wel zorgt ook deze aandoening ervoor dat ze minder beweeglijk is en snel moe. Ook heeft ze geregeld pijnklachten. „Die kan ik gelukkig goed bestrijden met pijnstillers.”

Haar huisarts en haar reumatoloog raden Groeneveld aan om zogenaamde pilates­lessen te gaan volgen, om zo mobiel te blijven. Deelnemers aan de lessen doen op een matje allerlei oefeningen die de spieren sterker maken en de houding verbeteren. Groeneveld volgt de lessen in een groepje van pakweg vijf man, onder leiding van een fysiotherapeute.

De lessen worden in het gezondheidscentrum in Nederhemert gegeven, maar vallen toch onder de noemer sportschool, omdat ze in groepsverband plaatsvinden. Na de laatste persconferentie over de coronamaatregelen is het dus einde verhaal voor de fysieke pilateslessen.

Een domper voor Groeneveld. Al had ze het al een beetje zien aankomen, toch is ze door het besluit teleurgesteld. De wekelijkse lessen zijn hard nodig om lichamelijk fit te blijven, merkt ze. „Ik merk er echt effect van. Zo had ik vroeger altijd een trapje nodig om een raampje open te doen dat net te hoog was; tegenwoordig kan ik er makkelijk bij als ik me uitrek. Ook heb ik een betere houding gekregen.”

Ontspannen

Groeneveld is nu noodgedwongen thuis aan de slag, met instructiefilmpjes die de fysiotherapeute opstuurt. Die zijn in vergelijking met het uur dat ze normaal in de weer is maar kort: een filmpje is dertien minuten lang. Bovendien kleeft er ook een risico aan thuis bewegen zonder toezicht. „De fysiotherapeute let altijd erg op de houding. Sommige bewegingen zijn niet goed voor mij, dan past zij die voor me aan. Vanochtend deed ik een oefening maar had ik het idee dat ik die niet goed deed. Dan mis je de feedback wel.”

Als de lockdown langere tijd aanhoudt, zou dat gevolgen kunnen hebben voor haar mobiliteit. „Het kan zijn dat ik dan mijn spieren te lang verkeerd gebruik of mijn houding bijvoorbeeld weer achteruitgaat.”

Niet alleen fysiek, ook mentaal werpen de lessen hun vruchten af, merkt Groeneveld. „Ik krijg er altijd energie van. Het helpt tegen de moeheid. Als je moe bent, moet je juist gaan bewegen. Het is ook gezellig met elkaar. Ik kom er vaak ontspannen van terug.”

Marathon

Het kabinet beoordeelt sportscholen en zwembaden niet als essentiële faciliteiten en dus moesten ze deze lockdown de deuren sluiten. Groeneveld vindt dat er gekeken zou moeten worden naar de intentie waarmee mensen naar de sportschool gaan. „Ga je omdat je de marathon wilt gaan lopen of gewoon omdat je goed voor je lichaam wilt zorgen? De mensen uit mijn groep hebben allemaal een medische reden om naar de sportles te gaan. De een heeft reumatische klachten, een ander heeft een herniaoperatie achter de rug. Lessen volgen via de livestream werkt niet echt voor ons.”

Zolang de lockdown voortduurt, probeert Groeneveld te roeien met de riemen die ze heeft. Het matje pakt ze er niet elke dag bij, omdat ze dan dagelijks dezelfde oefeningen zou moeten doen. „Als ik een stuk gewandeld heb, dan is dat mijn beweging voor die dag. Ik probeer mijn energie een beetje te verdelen.”