Linkse samenwerking moet zich nog bewijzen

Daar komt nog bij dat de toenadering van nu iets geforceerds heeft. Want startte het aan elkaar klitten van PvdA en GroenLinks niet meteen nadat informateur Ollongren het land per ongeluk een blik gunde op haar papieren, waarop onder meer geschreven stond: „Linkse partijen hielden elkaar niet echt vast?” Van de weeromstuit gingen beiden zich juist wél aan elkaar vastklampen. Wat moesten ze ook anders, nu ze met hun gezamenlijke zeventien zetels nog maar een schim zijn van vroeger (in 2003 nog vijftig zetels)? Toch is het net iets te gemakzuchtig om vanuit deze optiek de nieuwste samenwerking van PvdA en GroenLinks meteen neer te sabelen en nu al te concluderen dat deze actie tot niets zal leiden. Want dat laatste weten we niet zeker. Beide partijen zíjn immers van oorsprong fusiepartijen en hebben als zodanig in het verleden hun successen beleefd. Doorbraakpartij PvdA ontstond in 1946 als voortzetting van de Sociaal-Democratische Arbeiderspartij (SDAP), de Vrijzinnig-Democratische Bond (VDB) en de Christelijk-Democratische Unie (CDU). Zij beleefde haar hoogtijdagen onder leiders als Drees, Den Uyl en Kok. GroenLinks werd in 1990 opgericht na een fusie van PPR, PSP, CPN en EVP. Samen hadden deze partijen toen zes zetels in de Kamer; een aantal dat uitgroeide tot elf (1998) en veertien (2017). Dus zeg niet te snel dat nieuwe samenwerking en een nieuwe fusie onmogelijk zijn. Als de tijd er rijp voor is, kan er veel. ![17761991.JPG](https://erdee-prod-bucket-s3-001.ams3.digitaloceanspaces.com/17761991_9443b207bd.JPG)---Klaver (GL) en Ploumen (PvdA), beeld ANP, Sem van der Wal--- Tegelijk is waar dat hét grote bewijs dat er maandag werkelijk sprake was van een nieuw en constructief begin, nog geleverd moet worden. Jawel, PvdA en GroenLinks zijn het blijkbaar eens geworden over een vijftiental punten, zoals het klimaatbeleid, de woningnood en het verkleinen van de kloof tussen rijk en arm. Maar die punten zijn best vaag en breed geformuleerd. Ook een partij als D66 zal zich er waarschijnlijk moeiteloos in kunnen vinden. Tja, wat is zo’n akkoord dan eigenlijk precies waard? Opmerkelijk is ook het onderzoekje dat Nieuwsuur deze week presenteerde. Van de 199 moties die de PvdA vanaf de laatste verkiezingen indiende, werden er 31, dus slechts 16 procent, mede ondertekend door GroenLinks. Dat komt nog niet meteen over als een geweldige chemie. Kortom, wat de echte betekenis is van het maandag gesloten oppositieakkoord zal de toekomst moeten uitwijzen. Daar een beetje sceptisch over zijn, duidt niet meteen op cynisme; eerder op realiteitsbesef.

Linkse samenwerking moet zich nog bewijzen

Opinie

RD.nl in uw mailbox?