Per hap krijgen de walvissen ongeveer 25.000 deeltjes microplastic binnen, de nóg kleinere nanoplastics niet meegerekend. Microdeeltjes zijn kleiner dan 5 millimeter en zijn voor het grootste deel afkomstig van de prooi. Walvissen eten voornamelijk krill en klein plankton. Slechts 1 op de 1.000 microplastics lijkt direct afkomstig te zijn uit het water.

Dát er microplastics aanwezig waren in de walvispoep, vond medeonderzoeker en universitair hoofddocent aan de Universiteit Leiden Thijs Bosker geen schok. „We weten dat die microplastics overal zijn.” Wel is hij verbaasd over de hoeveelheid microplastics die walvissen per dag inslikken.

Schadelijk

Het is het eerste onderzoek naar walvispoep om de omvang van de vervuiling te bepalen. Voorheen werd voornamelijk gekeken naar watermonsters. In een vervolgonderzoek willen de Leidse onderzoekers die betrokken waren bij deze studie kijken naar de effecten van microplastic op organismen, waaronder planten. Bosker zegt dat 3 miljoen microplastics per dag als veel klinkt, maar het is nog niet duidelijk hoe schadelijk dit is voor de walvissen of de omgeving.

Om de walvispoep te onderzoeken moesten de uitwerpselen eerst worden verzameld. Bosker: „Het is best moeilijk om deze te vinden, want je moet er maar net bij zijn op het moment dat de walvis poept.” Daarom werkten de onderzoekers samen met een walvissafaribedrijf uit de regio. „Zij zagen dan roodbruine strepen door het water van de walvispoep en schepten dat op met een emmertje en schepnet.” Deze uitwerpselen kwamen vervolgens in het laboratorium terecht.

De onderzoekers keken naar zo’n dertig uitwerpselen. Ze zagen iets anders dan vooraf verwacht. „We hadden vooraf monsters genomen van het water om te bepalen hoeveel microplastics we hier vonden. De concentratie aan microplastics in walvispoep was echter veel hoger dan in het water”, vertelt Bosker. „Doordat plankton en krill zelf microplastics opnemen, krijgen de walvissen dus veel hogere concentraties binnen.”