„Maar Zich omkerende, bestrafte Hij hen en zei: Gij weet niet van welke geest gij zijt.”

Deze waarheid stelt de Heiland hier Zijn twee apostelen Jakobus en Johannes voor, om aan hen des te meer te doen zien de onbetamelijkheid van hun vleselijke drift en boosheid. Ja, om hen te doen zien hun hardheid en wreedheid tegen de Samaritanen, die de Heiland, vanwege hun godsdienst, weigerden in hun dorp te ontvangen en een herberg te geven. Daarom wilden deze twee apostelen hen direct allemaal, net als Sodom en Gomorra, met vuur uit de hemel laten verslonden worden.

Maar nee, hoewel deze ongehoorzame en vijandelijke Samaritanen dat wel verdienden, zo wilde de Zaligmaker Zich toch niet aan hen wreken, en hen ook niet tijdelijk en eeuwig verderven. Maar Hij wilde hen liever met lankmoedigheid verdragen. Hij wilde, terwijl Hij hier op de wereld leefde, geen strenge en rechtvaardige wraakoefeningen over de goddelozen aanrichten. Want dit streed geheel tegen het doel en oogmerk van Zijn komst en verschijning op de wereld.

Dat doel was niet om de zielen van mensen te verderven, maar om ze te behouden. Want als de Heere Jezus op de wereld gekomen was , om de wereld te veroordelen en alle goddelozen te straffen en te verderven, o, de gehele wereld had dan te gronde moeten gaan, en geen vlees had behouden kunnen worden. Maar nee, Christus, de Zoon des mensen, kwam op de wereld om de zielen van mensen te behouden!

Theodorus van der Groe,
predikant te Kralingen

(”Uitmuntende en uitgezochte predikatiën”, 1764)