Landen en internationale organisaties richtten in 1993 een mechanisme voor hulp op. Het Ad Hoc Verbindingscomité (AHLC) beoogt samenwerking tussen Israël, de Palestijnen en donorlanden te promoten om een tweestatenoplossing te realiseren, de Palestijnse economie te ontwikkelen en instituten op te bouwen die nodig zijn voor een Palestijnse staat.

De donorlanden ontmoeten elkaar twee keer per jaar. De bijeenkomst in februari was virtueel, die van vorige week in Oslo fysiek én virtueel. De Palestijnse premier Mohammad Shtayyeh, de Israëlische minister van Regionale Samenwerking Issawi Frej en de Jordaanse minister van Buitenlandse Zaken Ayman Safadi woonden de bijeenkomst bij. Ook waren er afgezanten van de Verenigde Staten, de Europese Unie, Rusland, Egypte en andere landen. Ook medewerkers van de Verenigde Naties, de Wereldbank en het Internationaal Monetair Fonds schoven aan.

„Ik hoop dat dit zal leiden tot concrete maatregelen die het dagelijks leven van de Palestijnen zullen verbeteren”, zei de Noorse voorzitter en minister van Buitenlandse Zaken Anniken Huitfeld. Ze knoopte er een waarschuwing aan vast die in deze streken van de wereld niet overbodig is. „Het is ook belangrijk dat de partijen acties vermijden die het vooruitzicht op vooruitgang kunnen ondermijnen of tot destabilisatie kunnen leiden.”

De bijeenkomst werd gehouden op een moment dat de Palestijnse economie zich in een crisis bevindt. De donorlanden hebben hun contributies in de loop van de jaren verminderd. Daar komt bij dat Israël een deel van de belastinggelden inhoudt voor de Palestijnen, om de Palestijnen te straffen voor het belonen van terroristen. Tijdens de conferentie namen de aanwezigen zich opnieuw voor de Palestijnse economie te helpen.

Maar hoelang moeten de donorlanden de geldkraan open laten staan? Akiva Eldar schreef deze dinsdag in de Israëlische krant Haaretz een commentaar dat in 2012 de Noorse minister van Buitenlandse Zaken (inmiddels premier) Jonas Gahr Store hem vertelde dat de internationale gemeenschap de AHLC niet altijd zal laten voortbestaan. Zijn geduld is afhankelijk van de vraag of er uitzicht op een tweestatenoplossing blijft bestaan.

Blijkbaar bestaat die hoop nog steeds. Maar hoe realistisch is dit? Israël legt autowegen aan door bergen in het gebied waar Palestijnen hun staat willen, breidt daar Joodse nederzettingen uit en biedt de Palestijnen nauwelijks ontwikkelingskansen in het grootste deel van de Westoever.

Hoe de internationale gemeenschap ooit weer de optie van een tweestatenoplossing nieuw leven kan ingeblazen, is een raadsel. Maar de AHLC houdt blijkbaar nu nog moed. Het comité kan op een zeker moment zeggen: „Nu Israël en de Palestijnen op weg gaan naar één staat voor iedereen, moeten ze er samen uitkomen met hun economie.”