De politiemensen zijn geen uitzondering. Ook in de media en bij beleidsmakers blijkt het aan deze kennis te schorten. En als men meent wel het nodige te weten, zijn het vaak stereotypen die slechts bij een klein deel van de groep ”zware christenen” passen. Die gedraagt zich op een manier waar de meerderheid van de orthodoxe christenen zich ongemakkelijk bij voelt of die ze afkeurt.

Probleem is dat deze uitspattingen nogal eens door de media met een ogenschijnlijke gretigheid voor het voetlicht worden gebracht. Daardoor ontstaat een negatief beeld van de orthodox protestantse kring dat min of meer richtinggevend is voor het beleid.

En er is nog iets. Deze week besteedde Paul Jansen, de hoofdredacteur van De Telegraaf, in zijn column aandacht aan de manier waarop de media schrijven over de niet-gevaccineerden. Hij constateerde dat de beschuldigende vinger vooral wijst in de richting van de Biblebelt en de pers er nauwelijks aandacht voor heeft dat niet-westerse migranten oververtegenwoordigd zijn onder de patiënten die met corona in het ziekenhuis liggen. Jansen schreef: „In de media was evenwel vooral aandacht voor de Biblebelt. Hoe kan dat? Geven media liever af op autochtone christelijke antivaxxers, dan op die binnen bijvoorbeeld de allochtone moslimgemeenschap?” Kortweg gezegd: de bewoners van de Biblebelt zijn een gemakkelijker doelwit dan migrantengemeenschappen.

Gemakkelijk kunnen het onbegrip en de negatieve berichtgeving ertoe leiden dat orthodoxe christenen zich slachtoffer gaan voelen van de aanpak van de media en beleidsmakers. Nog een stap verder en deze christenen voelen zich zielig.

Laat helder zijn: orthodoxe christenen hebben geen enkele reden om zich zielig te voelen. De Bijbel leert dat hun een geweldige schat is toebetrouwd. Zij hebben het Woord van God gekregen, waarin zij houvast kunnen vinden en waarvoor ze staan. Ieder die dat heeft gekregen, heeft geen enkele reden het hoofd te laten zakken en de rug te krommen. Van zielig zijn kan en mag dus geen sprake zijn.

Maar daarbij gelden wel twee dingen. Eén: zij moeten zelf geen aanleiding geven tot ophef. Helaas komt dat voor. En het is volstrekt logisch dat seculiere media en beleidsmakers daarover vallen. Een Bijbelse levensovertuiging verplicht tot een Bijbelse levensstijl waarbij gehoorzaamheid aan de overheid, matigheid en ingetogenheid de norm zijn.

Het tweede is dat een christen ook geroepen is om te getuigen van de rijkdom van het Bijbels geloof. Dus, niet zwijgen maar spreken.