„En indien de eerstelingen heilig zijn, zo is ook het deeg heilig en indien de wortel heilig is, zo zijn ook de takken heilig.”

Wij moeten ons wachten, dat wij niet wijs zijn in onze eigen ogen en roemen tegen de Joden, de afgebroken takken van die heilige boom. Immers, wij dragen de wortel niet, maar de wortel ons. Zij zijn wel door ongeloof afgebroken en wij staan door het geloof; doch daarom moeten wij niet hooggevoelende zijn, maar vrezen voor Gods oordelen, opdat wij ook niet vallen. Want is het dat God de natuurlijke takken niet gespaard heeft, ziet toe dat Hij ook mogelijk ons niet spaart (Romeinen 11:18-21).

Het is onze plicht voor hen de Heere ernstig te bidden, opdat zij genade en zaligheid bij Hem verkrijgen mogen, zoals Paulus deed (Romeinen 10:1) en alle middelen tot hun bekering aan te wenden, ja, hen tot jaloezie te verwekken (Romeinen 11:14) en hen geenszins te haten. Want hoewel ze vijanden zijn aangaande het Evangelie, om onzentwil, evenwel zijn ze aangaande de verkiezing beminden om der vaderen wil. Hierom wenste Paulus zelfs (Romeinen 9:3) voor de zaligheid en behoudenis der Joden, zijn broeders en maagschap naar het vlees, verbannen te zijn van Christus, indien daardoor mogelijk hoop was voor hun behoud. Want zo moet dit spreken van Paulus alleen opgevat worden. „Om een gekruiste Jood”, pleegt Luther te zeggen, „wenste ik alle Joden het goede toe.”

Johannes Bierman,
predikant te Boetzelaar

(”De prophetie van Hosea verklaard”, 1702)