Het voelt al snel als een reünie
Wat is het eigenlijk bijzonder om met een clubje mensen rond de (tuin)tafel te zitten en van het samenzijn te genieten. Horen hoe het met een ander gaat, elkaar in de ogen kijken, samen lachen, je gehoord weten. Het maakt niet eens zo veel uit wat de aard van het gezelschap is –familie, buren, vrienden, collega’s–, het voelt al snel als een reünie. In de letterlijke betekenis van dat woord: hereniging.
Voor zo’n gezelschap bakte ik pas taart volgens een beproefd recept uit de jaren negentig. Het aantrekkelijke ervan is de combinatie van chocola (zoet, vettig, een beetje bitter) en frambrozen (fris, zuur en zacht van structuur). Voor de gelegenheid werden het minitaartjes. Dat ziet er leuk uit, maar was ook een beetje een coronaconcessie. Dingen door vele handen laten gaan of doorgeven: dat hebben we een beetje afgeleerd.
Het originele recept is van de Australische Donna Hay. Aan de hoeveelheden is in de loop van de tijd al veel gesleuteld en gerekend om de eenvoudige reden dat in haar boek cups als maat worden gebruikt. Voor mij voelt een weegschaal betrouwbaarder, omrekenen (via een tabel op internet) handiger. Ik doe er inmiddels minder suiker in. Niettemin is het nog steeds een indrukwekkende hoeveelheid. Maar kom aan: het is niet elke dag reünie.
