De Jeugdbond Gereformeerde Gemeenten zoekt een nieuwe directeur. Het hoofd van de organisatie moet volgens de vacaturetekst een „toegankelijke en authentieke verbinder” zijn. Iemand die „verbinding legt tussen de Jeugdbond, kerkenraden, leidinggevenden en jongeren.” Iemand zoals de vorige directeur. Hij stond onlangs in RDMagazine en werd in de kop boven het interview getypeerd als ”verbinder met stevige overtuigingen”.

Een week eerder stond er een vraaggesprek met de vertrekkend burgemeester van Kampen in het magazine. Hij sprak over het belang van „verbinding leggen” met inwoners. En hij memoreerde dat men na de fusie van de gemeenten Rijssen en Holten op zoek was naar „een burgemeester die kon verbinden.” Verder vertelde hij ook nog over een verbinding tussen de IJssel en het Drontermeer. Heerlijk vond ik dat – het Reevediep was ineens een oase van concreetheid.

Met verbinden wordt meestal niet bedoeld dat je ergens een weg aanlegt, een kanaal graaft, of de stekker van een internetkabel in het juiste contact duwt. Het verbinden van een politicus, burgemeester of directeur gaat dieper. Het is een gevoelskwestie. En het heeft met vertrouwen te maken. Maar wat het nu precies is, en wanneer er écht een verbinding tussen twee personen of organisaties tot stand is gekomen, daar bestaat volgens mij nog weinig wetenschappelijke consensus over. En dat maakt veelvuldig gebruik van ”verbinding”, ”verbinden” en ”verbondenheid” een beetje wazig.

De populariteit van die woorden zou een symptoom kunnen zijn van een schrijnend tekort aan verbinding. Zo werkt dat vaak. Authentiek is ook zo’n modewoord dat verklapt dat we stiekem allemaal een plakje van dezelfde eenheidsworst geworden zijn.

Met iemand verbonden zijn, is volgens mij: eens geestes met iemand zijn. En dat kan ten diepste alleen als je samen buigt, belijdt en bidt. En als je anderen uitnemender acht dan jezelf. Daar ligt denk ik een taak. Voor de politiek, voor iedereen.

Redacteur Chris Klaasse bespreekt een taalkwestie. Reageren? chris@rd.nl