Dit alles staat overigens los van de oplopende prijs voor energie. De kosten voor netbeheer maken slechts een klein deel uit van de energierekening. De kosten van energieverbruik en belastingen zijn veel bepalender voor de uiteindelijke nota. Netbeheerders hadden de toezichthouder nadrukkelijk gevraagd om een regeling waarbij toekomstige kosten alvast in rekening kunnen worden gebracht.

Door de energietransitie staan netbeheerders voor een grote opgave. De verwachting is dat er de komende tien jaar 100 miljard euro nodig is voor de uitbreiding en modernisering van de netten. Om de capaciteit te verdubbelen moet een op de drie straten in Nederland worden opengebroken.

Naast het aansluiten van zonne- en windparken, moeten er heel veel huizen worden bijgebouwd die allemaal aangesloten moeten worden. Verder moet het wagenpark worden geëlektrificeerd, waardoor er heel veel extra laadpalen nodig zijn. Sowieso is er sprake van verdere digitalisering van de samenleving en daarmee een grote vraag naar energie. Bovendien willen bedrijven uitbreiden om te profiteren van de huidige economische groei en de lage rente.

De ACM bepaalt iedere vijf jaar in zijn methodebesluit wat de randvoorwaarden zijn voor netbeheerders bij het bepalen van tarieven. De ACM benadrukt dat de netbeheerders, anders dan de energieleveranciers, niet onderdeel zijn van de vrije markt en dat daarom de toezichthouder beslist over wat „redelijke inkomsten en redelijke tarieven” zijn voor die bedrijven. De ACM wijst erop dat de toezichthouder geen „directe bemoeienis” heeft bij het bepalen van de stroom- en gasprijzen door leveranciers. De exacte tarieven voor het transport voor gas en stroom worden later bekend.