„Mijn ziel dorst naar U…”

Psalm 63:2

„Een psalm van David, als hij was in de 
woestijn van Judea.”

Dat inleidende regeltje in dit lied mag niet overgeslagen worden als vers 2 gelezen wordt, waar het gaat over het dorsten naar God. David, die in de woestijn ongetwijfeld bij tijden sterk verlangt naar water, wil ermee zeggen dat God voor hem is wat water is voor een woestijnreiziger. Onmogelijk is het om in de woestijn te overleven zonder water. Zo is voor David het leven zonder God –zonder zíjn God zoals er staat– onmogelijk en ondenkbaar. Zonder Gods nabijheid is zelfs het leven dood.