Van Zijtveld begon haar verklaring met een datum: 16 juli 2016, bijna twee jaar na de ramp. Samen met haar man Evert reed ze voor de derde keer naar het mortuarium in Hilversum om botresten van hun zoon Robert-Jan (18) op te halen. „De kinderen mochten bij uitzondering in één kist begraven worden, omdat er weinig van ze over was”, aldus hun moeder.

Haar zoon Robert-Jan en dochter Frederique (19) hadden een bijzondere band met hun opa en oma. 17 juli 2014 was dan ook de dag dat ze een mooie reis zouden maken met z’n vieren. „Ze gingen elke zomer logeren en deden dan dingen als naar de dierentuin gaan en koekjes bakken.” Maar nu is alles veranderd, vertelde ze. „In plaats van het bijwonen van hun diploma-uitreikingen en verjaardagen, wonen mijn man Evert en ik zoveel mogelijk de rechtszaak bij.”

Ook Evert van Zijtveld voerde het woord, gesteund door zijn vrouw. „Het vaderschap is weggevallen”, vertelde hij aan de rechtbank. Hij heeft niet meer de kans om zijn kinderen „te begeleiden naar volwassenheid”.

Om een nieuw levensdoel te hebben heeft hij een fonds opgericht dat kwetsbare kinderen moet helpen hun talenten te ontplooien. Frederique droomde ervan om kinderarts te worden, Robert-Jan wilde officier worden om anderen te helpen. „Ik hoop dat hiermee hun gedachtegoed wordt doorgegeven. Onze kinderen hebben geen toekomst meer, maar anderen wel.”

Alle 298 inzittenden van vlucht MH17 kwamen op 17 juli 2014 om het leven toen het toestel boven Oost-Oekraïne uit de lucht werd geschoten. Uit onderzoek is gebleken dat dit met een Buk-raket van Russische makelij is gedaan, waarschijnlijk door pro-Russische separatisten die dachten dat het om een militair vliegtuig ging.

Ruim negentig nabestaanden voeren namens hun dierbaren het woord. De voorzitter van de rechtbank zei maandag dat hun verklaringen een diepe indruk maken.