Verhalen in een overstroomde stad
Achter een overstroming zitten talloze verhalen. Meer dan alleen van mensen die hun huis moesten verlaten of aangrijpend genoeg dierbaren door het kolkende water verloren. Er is ook het verhaal van die eenzame kanoër op een overstroomde snelweg, die zich ’s nachts op de spiegelende vlakte waagt. Of wat te denken van de bovenkant van het geheel, waar de mens alleen maar zicht op heeft dankzij moderne technieken: de woedende orkaan met oog en al bezien vanuit een satelliet.
Er zijn verhalen van veerkracht, van terneergeslagenheid, van heldhaftigheid, van daadkracht en besluiteloosheid, van uitreddingen, van wonderen, van gebeden, van hulpverleners die in tegenstelling tot bijna alle andere mensen ‘gewoon’ doorwerken. En het rijtje is eindeloos uit te breiden.
Met het water spoelen de verhalen weg. Althans, in de nieuwsmedia. Wie zoiets meemaakt, vergeet het niet snel. Mensen zijn ongeneeslijke verhalenvertellers. Ze zullen elkaar en hun kinderen nog lang eraan herinneren hoe het was om te vechten tegen of te vluchten voor het water.
Maar dat zal gebeuren te midden van de beslommeringen van het dagelijks leven, dat al gauw weer zijn gewone gang gaat. Terug naar het oude normaal.
