„Als iemand in een gesprek vloekt, zeg ik soms: „Wat zegt u?” Dan herhaalt iemand zijn zin, zonder de vloek. Mensen vergeten vaak dat ze hebben gevloekt. Ik ga niet zeggen: „U mag niet vloeken, want God vindt dat niet goed.” Dan zou ik worden aangekeken voor zo’n ’fiene’ of een zeur. Het hangt ook af van de persoon en de situatie, maar persoonlijk vind ik het moeilijk om te waarschuwen. Zeker als het om een wildvreemde gaat. Soms heb ik wel een schuldgevoel dat ik er niet meer van zeg.

Ik ben niet iemand die meteen ingrijpt in situaties. Dat heeft ook te maken met mijn geschiedenis. Ik ben weliswaar gedoopt, maar niet opgegroeid met het geloof. Pas toen ik twaalf jaar geleden mijn man leerde kennen, ging ik me weer bezighouden met het geloof. Ik heb niet zo veel bijbelkennis en ben bang dat mensen me gelijk omver praten. Dan beginnen ze over bepaalde teksten die ik niet zo goed kan plaatsen. Ik heb sowieso moeite met het onthouden van geschiedenissen. Een erg mooi verhaal in de Bijbel vind ik de gelijkenis van het verloren schaap. Daar herken ik mezelf in.

Sinds kort zit ik samen met acht mensen in een organisatie die allerlei activiteiten voor schoolkinderen organiseert, zoals natuurwandelingen. Tijdens de eerste vergadering werd er gezegd dat we allemaal afhankelijk zijn van de zon. Dat roept bij mij vragen op. Wat bedoelen ze daarmee? Is dat een soort geloof? Waarom zeggen ze niet dat we afhankelijk zijn van de Schepper? Ik begin daar niet gelijk de eerste vergadering vragen over te stellen, maar zal daar een volgende keer, als ze daar op blijven hameren, wel opheldering over vragen.

Ik heb twintig jaar lang een dierenwinkel gehad. Gesprekken met ongelovigen voeren, dat kwam eigenlijk nauwelijks voor. Ik zal niet zomaar over het geloof beginnen. Stel dat ik in een groentewinkel bij de mandarijnen sta. Ik zeg: „Wat heeft God die mandarijnen mooi geschapen.” Dan denken de mensen: Wat is er met haar aan de hand?

Soms is er een aanleiding voor een gesprek over geloofszaken. Ooit kwam er een rooms-katholieke man in de winkel. Zijn vrouw was ernstig ziek. Hij vertelde dat de pastoor was langs geweest. Zo’n woord ”pastoor” geeft herkenning, het geeft een veilig gevoel, waardoor je een gesprek kunt aangaan.

Bepaalde dingen heb je wel eens gehoord, maar ze dringen eigenlijk niet tot je door. Zoals de toekomst van niet-gelovigen. Ik ken een vrouw waarvan de ongelovige moeder is gestorven. Die vrouw was daar totaal door van slag. Haar moeder zou verloren gaan. Op zo’n moment realiseer je je dat dat lot een heel groot aantal mensen staat te wachten.

Ik heb zelf ongelovige familieleden. Maar ik heb nooit tegen hen gezegd: Bekeer je. Op zich zijn ze wel van dit soort dingen op de hoogte. Maar eigenlijk zou ik moeten waarschuwen. Dit gesprek zet me wel aan het denken.

Het laatste jaar ben ik veel bezig met het geloof. Ik zit op clubs waar we kinderen dingen over de Bijbel leren. Dat niveau past bij mij, ik zit nog in een groeifase. Ik volg een interkerkelijke bijbelgespreksgroep. Daar steek ik veel van op.

Heel leerzaam is het boek ”Doelgericht leven” van Rick Warren. Dat boek schudt je compleet wakker. Wij bekijken het menszijn vanuit de mens, maar we moeten het leven vanuit het oogpunt van God bezien. God heeft overal Zijn bedoelingen mee. Ook met iets vreselijks als de geboorte van een dood kind, wat mijn vriendin heeft meegemaakt.

We hebben het wel over ongelovigen, maar er valt ook heel wat te bespreken met gelovigen. Onze kinderen, een zoon van 9 en een dochter van 7, zitten op een gereformeerd vrijgemaakte school hier in Enschede. Soms zie ik scholieren met Pokémon spelen. Ik vind dat eigenlijk niet kunnen. Dan stap ik naar de schooldirecteur en flap ik dat eruit.”

voetnoot (u17(Christenen moeten uit hun schuilhoeken komen. Die oproep klonk vorige week in deze krant, in het kader van artikelen over tolerantie. De komende dagen vertellen christenen over hun staan in de maatschappij. Woensdag deel 2.