Naar het oordeel van het college was van een arts–patiëntrelatie tussen Oosterhoff en Van der G. geen sprake. Het medisch tuchtrecht beoordeelt alleen conflicten die betrekking hebben op een dergelijke relatie, maar maakte van de gelegenheid gebruik de niet-ontvankelijkheidsverklaring uitgebreid te motiveren.
Van der G. voelde zich in zijn privé–sfeer aangetast door de uitlatingen van Oosterhoff, die hij deed in een publicatie in het psychologische vaktijdschrift Psy en een interview in De Volkskrant. Van der G. stelde zich op het standpunt dat er wel degelijk sprake was van een arts–patiëntrelatie.
Het tuchtcollege kwam echter tot de slotsom dat er helemaal geen relatie tussen de psychiater en Van der G. heeft bestaan. Het stond de psychiater daarom vrij met zijn beroepsgenoten te discussiëren over de vraag of Van der G. mogelijk aan een autistische stoornis leed. „Oosterhoff heeft vanuit zijn deskundigheid als psychiater aandacht willen vragen voor een aspect dat mogelijk ten onrechte onderbelicht was gebleven”, aldus het college.
Volgens voorzitter T. Duursma van het college toont de uitspraak aan dat het medisch tuchtrecht artsen niet verbiedt vrijuit te spreken over actuele kwesties binnen hun vakgebied. „Dat raakt een onderwerp dat juist deze dagen zeer actueel is: de vrijheid van meningsuiting. Oosterhoff heeft in een vakblad vrijelijk zijn mening mogen geven.”