„Uit de diepten roep ik tot U, o Heere.”

In deze Psalm zien wij door de Heilige Geest, Die door de dichter heeft gesproken en geschreven, de staat en toestand der kerk die in die tijd, kort voor Christus’ komst in het vlees, zich zouden vertonen.

Zo is dat ook vervuld, zoals vele schrijvers ons berichten, dat zij in die tijd in diepte van verdrukking onder de Romeinen en ook in diepte van zonden zaten. Want hoewel zij juist toen zich wel niet in de grove afgoderij bezondigden, zo leek het evenwel, alsof het volk in alle andere grove zonden was overgegeven. Want het land was met moorden, straatschenderijen, geveinsdheid, oneerbaarheid en andere zonden vervuld. Dit had plaats bij het volk in de grote raad, bij de priesters in de tempel, bij de schriftgeleerden in de scholen, bij het volk in ’t algemeen, zowel bij groot als klein, bij rijk en arm! Elk zocht zijn best te doen om zijn macht en aanzien te vermeerderen en te verrijken.

Hieronder begonnen de oprechten te roepen tot de Heere, zoals een Zacharias, Anna, Simeon en anderen. Totdat de Heere, volgens belofte, uitkomst gaf.

Wij zien dan in dit verleden een schone gelijkenis voor onze tijd, zowel in maatschappij als kerk. Het is waar, wij zitten wel niet onder het juk der Romeinen. Maar of de lasten, waaronder elk burgermens bijna gebukt gaat, minder zijn, zou ik niet durven zeggen.

Ds. Cornelis van den Oever, 
predikant te Rotterdam

(”Feeststoffen verklaard in 20 leerredenen”, 1969)