De directeur van de opgravingen, dr. Shlomit Weksler-Bdolach van de Israëlische Oudheidkundige Dienst, zegt dat een van de kamers al in 1867 werd opgegraven door de befaamde Sir Charles Warren, die de ruimte om onbekende redenen vrijmetselaarshal noemde.

In de jaren negentig van de vorige eeuw groeven archeologen het gebouw verder op. Ze dachten eerst dat het een hal betrof uit de tijd van de Hasmoneeën en daarna uit de tijd van koning Herodes de Grote (37-4 voor Christus). Tussen 2007 en 2012 ontdekte de archeoloog Alexander Onn nog twee kamers die hij identificeerde als een triclinium (Romeinse eetzaal).

„We hebben onlangs het onderzoek in het triclinium voortgezet”, zegt Weksler-Bdolach. „Toen ze vroeger het gebouw hadden gemaakt, besloten ze het in drie delen te verdelen. Daarna bestond er geen mogelijkheid meer het hele gebouw te zien. De Western Wall Heritage Foundation besloot de twee muren die het gebouw opdeelden, weg te breken, zodat bezoekers het hele gebouw weer zouden zien.”

Zoals altijd bij opgravingen, werden nieuwe dingen ontdekt, aldus de archeoloog. „We groeven onder de vloeren. Toen realiseerden we ons dat het gebouw niet uit de tijd van koning Herodes dateerde, maar rond het jaar 20 of 30 na Christus werd gebouwd.”

Mogelijk gemeentehuis

De archeoloog geeft aan dat het zonder twijfel een van de mooiste openbare gebouwen betreft die buiten de muren van de Tempelberg zijn blootgelegd. „Het stond blijkbaar aan een straat die naar de Tempelberg leidde. Het werd gebruikt voor openbare doeleinden. Het kan een gemeentehuis zijn geweest waar belangrijke hoogwaardigheidsbekleders werden ontvangen voordat ze het tempelcomplex en de Tempelberg betraden. Bezoekers kunnen zich nu een voorstelling maken van de weelde van deze plek. De twee zijkamers dienden als bloemrijke ontvangstruimten. Daartussen bevond zich een schitterende fontein. Het water gutste uit loden pijpen. Deze pijpen zaten in het midden van Korinthische kapitelen die uit de muur staken.”

„Bij de opgraving kwamen verder de originele massieve stenen platen aan het licht waarmee het oude gebouw was geplaveid. De archeologen geloven dat de gastenkamers ook werden gebruikt om te dineren. Daar stonden houten ligbanken die niet bewaard zijn gebleven.”

De eetzalen met ligbanken waren gebruikelijk in de Griekse, Hellenistische en Romeinse werelden van de vijfde eeuw voor Christus tot de derde tot vierde eeuw daarna. Ze kwamen voor bij particuliere huizen, paleizen, tempels en synagoges. In het boek Amos uit de eerste helft van de achtste eeuw voor Christus wordt het feestvieren op rustbanken al genoemd als de profeet de volkeren in de koninkrijken van Juda en Israël berispt.

Aan het einde van de Tweede Tempelperiode, vóór de verwoesting van de Tempel in het jaar 70, onderging het hele gebied ingrijpende veranderingen. Het gebouw werd in drie afzonderlijke kamers verdeeld. In een van de kamers werd een ritueel bad met trappen aangelegd.

Nieuwe attractie

De nieuwe bezoekersroute leidt vervolgens naar het terrein aan de voet van de eveneens opgegraven Wilsonboog, ongeveer 30 meter naar het oosten. Via deze boog konden pelgrims de Tempelberg en de Tweede Tempel betreden.

Als het gebouw inderdaad rond 20 of 30 is gebouwd, moet de Heere Jezus het gezien hebben. Als het toerisme na de coronacrisis weer op gang komt, zal het dan ook veel toeristen trekken. Het gebouw bevindt zich onder andere gebouwen.