„Ik bid u dan, broeders, door de ontfermingen Gods, dat gij uw lichamen stelt tot een levende, heilige en Gode welbehaaglijke offerande, welke is uw redelijke godsdienst.”

Als zwakgelovigen de spade ter hand nemen om te spitten in de wijngaard van de Meester, lacht het onkruid hen smadelijk uit. Zij zijn zo buitengewoon zwak en in het algemeen zo wispelturig, zo verzot op nieuw werk en op het nalopen van telkens wat anders, dat zij van weinig of geen wezenlijk nut zijn voor de kerk. Maar de man die sterk is in Christus Jezus is iemand die, als hij strijdt, de helm van zijn vijand in stukken slaat; en die, als hij slinger en steen hanteert, ervoor zorgt dat de steen met voldoende kracht wordt geworpen om de schedel van Goliath te doorboren. Hij is een man die, als hij bidt, de poorten van de hemel doet schudden en de gewelven van de hemel laat weergalmen. Als hij voor zondaren pleit, pleit hij met volle ernst. Handen en gelaat, en elke spier, openbaren zijn ernst. Hij kan geen eigen leven meer leiden dat meer dood dan levend is. Hij is van gevoelen dat als de godsdienst iets waard is, die dan alles waard is, en hij werpt er zich met zijn gehele wezen op. Hij wijdt lichaam, ziel en geest vurig en tot de uiterste graad van zijn kracht geheel aan de zaak van de Meester. Hij is niet alleen sterk in een daadwerkelijk dienen, maar ook sterk in wat hij niet kan doen.

C. H. Spurgeon,
predikant te Londen

(”12 Preken voor jongeren”, 1868)