Als alles volgens plan verloopt. Want het risico bestaat nog altijd dat demissionair premier Benjamin Netanyahu erin slaagt twijfelende parlementariërs over te halen van deelname aan de coalitie af te zien.

Dat maakt elke bespiegeling over de toekomst van het aanstaande kabinet tot een nogal riskante aangelegenheid. Want het is nog maar de vraag óf de beëdiging doorgaat – en al helemaal hoe lang deze regering standhoudt.

Over de samenstelling van de ”coalitie van verandering” valt echter wel degelijk iets te zeggen. Want ook die heeft een aantal aspecten dat met recht historisch te noemen is.

Voor het eerst in de geschiedenis van de staat Israël neemt een Arabische partij deel aan een regering. De Ra’ampartij van Mansour Abbas heeft een islamistische agenda en vindt haar ideologische wortels in de Moslimbroederschap.

Saillant detail is dat Netanyahu zelf de eerste was die probeerde Ra’am voor de vorming van een coalitie aan boord te krijgen. Diezelfde partij gaf nu mede de doorslag voor de totstandkoming van de nieuwe regering, die naar alle waarschijnlijkheid een einde aan het tijdperk-Netanyahu maakt.

Afgezien van Yamina, nemen voor het eerst sinds jaren geen andere rechtsreligieuze Joodse partijen aan de regering deel. Dat bracht de Raad van Torah Geleerden deze week in een open brief tot de verzuchting dat de meest religieuze man in de huidige coalitie vermoedelijk Mansour Abbas is. Let wel: een moslim.

De Raad ging overigens nog aanzienlijk verder in haar beschouwing van het nieuwe landsbestuur. Als deze coalitie werkelijk tot stand komt, is dat „een belediging van de hemel en een bittere, ernstige zonde. Dit is een kwade regering en iedereen die bijdraagt aan de vorming van zo’n regering heeft geen deel of erfenis aan de God van Israël in de hemel.” Vooral de rechtse partij Yamina van beoogd premier Naftali Bennett kreeg er in de brief van langs. „Hoe kunnen jullie jezelf als gelovige Joden beschouwen?”

Orthodoxe Joden houden dan ook terecht hun hart vast wat de nieuwe regering het land in het algemeen en hun in het bijzonder zal brengen. Diverse partijen maken er bepaald geen geheim van dat zij aan de gevestigde privileges van de ultraorthodoxe gemeenschap willen tornen.

Ook bestaat de vrees dat het seculiere karakter van de coalitie gevolgen zal hebben voor ontwikkelingen in de rest van de samenleving.

De kersverse coalitie mag dan een voorlopig einde aan de politieke impasse hebben gemaakt en nieuwe verkiezingen hebben voorkomen, het is maar de vraag in hoeverre deze regering daadwerkelijk heilzaam voor de Joodse staat is.