Maarten Jukema van CNV vindt dat uitzendkrachten op dit moment niet gelijk behandeld worden in de uitzend-cao. Eenmalige uitkeringen, een dertiende maand of thuiswerkvergoedingen noemt hij als voorbeelden van beloningen die zij vaak mislopen. „Ik heb een vast contract, maar als iemand naast mij hetzelfde werk doet en maar een gedeelte daarvan krijgt vinden we dat oneerlijk.”

Jukema schat dat dagelijks zo’n 250.000 uitzendkrachten in Nederland aan het werk zijn. Per jaar zouden er ruim 1,1 miljoen mensen zijn die één dag of meer uitzendwerk doen.

De drie bonden zijn naar eigen zeggen „klaar met het legitimeren” van de cao voor deze groep werkenden. Ze eisen onder andere dat uitzendbureaus hun uitzendkrachten voortaan blijven doorbetalen als er geen werk is. Deze flexwerkers zouden wel beschikbaar moeten blijven voor uitzenders en kunnen dus geen ander werk aannemen. Door ze geen loon te betalen komen alle risico’s neer bij uitzendkrachten, redeneren FNV, De Unie en CNV. Ze betogen ook dat brancheorganisaties ABU en NBBU te weinig doen om werknemers die op uitzendbasis aan de slag gaan sneller zekerheid te bieden.

ABU bestrijdt dat werkgevers te weinig hebben geboden om uitzendwerkers meer vastigheid te geven. Zo hebben ze voorgesteld de maximale termijn waarin uitzendwerkers op de meest onzekere basis mogen werken te verkorten tot maximaal 52 weken, in plaats van de huidige 78 weken. „Maar als je de plannen van de vakbonden doorrekent dat komt dat neer op een loonkostenstijging van 15 tot 20 procent”, zegt een woordvoerster van ABU. „Uitzendwerk zou zich zo uit de markt prijzen.”

De enige vakbond die nog niet is weggelopen van de onderhandelingstafel is de relatief kleine LBV. De ABU beraadt zich nu op de vervolgstappen, geeft de zegsvrouw aan.