Bij de invasie op de Franse kust op 6 juni 1944 (D-Day) was Mayhew commandant van een compagnie met 13 pantserrupsvoertuigen. Zijn eenheid landde op Sword Beach, nam een complex van twaalf bunkers met 150 militairen in en bevrijdde Colleville-sur-Orne. Daarna volgde het plaatsje Flers. Vervolgens rukte de compagnie via België op naar Nederland.

„Daar moesten we aansluiting zien te vinden met de troepen die waren geland bij Arnhem”, zei Mayhew enkele jaren geleden in een interview in de Defensiekrant. Dat lukte zoals bekend niet, maar het bataljon vierde wel successen op de grens van Limburg en Gelderland. Zijn compagnie was betrokken bij de bevrijding van Weert (22 september 1944), Venray en Overloon (16-19 september 1944). Mayhew verdiende de hoogste Nederlandse dapperheidsonderscheiding voor zijn heldhaftig optreden in die periode, bij het slaan van een bruggenhoofd over de Loobeek in Limburg. Hij raakte daarbij gewond.

Toen hij na de bevrijding van Europa terugkeerde in Engeland nam het leven snel zijn gewone gang. „Er moest gewerkt worden. Ik had een jong gezin.” In 1946 werd de reserve-majoor ontboden op de Nederlandse ambassade in Londen. Mayhew was echter nog herstellende van een verwonding en kreeg daarom de Militaire Willems-Orde en de bijbehorende oorkonde in het ziekenhuis per post opgestuurd. „Je stond er verder niet bij stil, maar ik vond het destijds wel een geweldige eer”, aldus Mayhew.

Er zijn nog drie Ridders Militaire Willems-Orde: luitenant-kolonel Gijs Tuinman, majoor Marco Kroon en reserve-majoor Roy de Ruiter. Zij kregen de onderscheiding voor hun moedige optreden in Afghanistan. De Ruiter als Apachevlieger, Kroon en Tuinman voor hun aandeel op de grond.