Maxim en Lida wonen al 22 jaar in de Willem de Zwijgerstraat in Staphorst. Altijd met veel plezier, maar sinds ongeveer een jaar is dat veranderd. Dat pesten door kinderen en pubers gaat van bonzen op het raam, sneeuwballen tegen het glas gooien, belletje lellen of het bejaarde echtpaar met een groepje hinderlijk achtervolgen en kwetsende dingen roepen als ze terugkomen van het boodschappen doen. De oude mensen die zich niet kunnen verweren, worden er nerveus en verdrietig van.

“Het gaat niet om een paar keer, maar vrij regelmatig. Het zou fijn zijn als het stopt, zodat wij weer rust krijgen. Het zal wel kattenkwaad zijn, wellicht weten de ouders het niet eens en als het nou een of twee keer gebeurt, dan valt het mee, maar het zijn geen incidenten meer.”

Schoonzoon Wrezj Sanduchtsjan (47) uit Staphorst trekt aan de bel. Hij liet vorige week een stukje in de plaatselijke krant zetten. “We hebben ook de wijkagent ingelicht. Ik ben twee weken geleden achter drie jongens aangegaan, toen zijn weer bezig waren. Ik heb ze op de foto gezet en gezegd dat ik deze openbaar maak als het weer gebeurt. Het heeft met respect en opvoeding te maken. Deze oude mensen die goed liggen in de buurt en kerkelijk meelevend zijn bij de gereformeerde kerk vrijgemaakt verdienen hun rust. Ze slapen vaak even ‘s middags, ze lezen in de Bijbel of bidden. Ik vraag ook aan de ouders om een beetje op te letten.”

Maxim en Lida kwamen 26 jaar geleden vanuit Armenië naar Nederland. Ze woonden vier jaar in Rouveen en daarna in Staphorst. Hun zoon Manuel kwam eerder al naar Meppel en dochter Lianne en schoonzoon Wrezj wonen ook in Staphorst.

De familie is evangelisch christen. Ze kregen moeilijkheden met hun orthodoxe geloofsnoten in Armenië die de pinkstergemeente waar de familie Howhannisjan bij hoorde als een sekte beschouwde. Een reden voor de haat was vooral ook het feit dat evangelische christenen niet in het leger willen om te doden. Dat lag gevoelig, vanwege het steeds terugkerende conflict met buurland Azerbeidzjan. Vorig jaar laaide de oorlog weer op.

Precies in deze lastige tijd, waarbij de oude mensen veel dachten aan familie in hun oude vaderland, begonnen de pesterijen. “Ik geloof niet dat het een met het ander te maken heeft. Het zijn pubers en kinderen die niet in de gaten hebben wat ze aanrichten.”

Een andere reden voor de emigratie was een zware aardbeving in 1988 die een groot deel van het land verwoestte. De familie kwam berooid naar Nederland.

“Wij vinden het geweldig hier. Aardige mensen, goede buurt, fijne kerkleden. We danken God dat hij ons hiernaartoe heeft geleid. Nu maar hopen dat de kinderen snel ophouden.”