De Hervormde Kerkbode in de classis Harderwijk, 19 juni 1954: „Met zeldzame vreugde zie ik terug op de dag van zijn begrafenis. Het was er goed van het begin tot het einde. (…) De rouwdienst in de kerk van Baarn, geleid door de jonge ds. Kievit, de opgewekte prediking met de levende Christus in het middelpunt, en tegelijk vol mooie en tere herinneringen aan de geliefde vader…” Betreft de impressie van ds. J. T. Doornenbal over de begrafenis van zijn ”vader in Christus”, ds. Izaäk Kievit.

Graag lezen mijn vrouw en ik elkaar regelmatig voor uit de gebundelde stukjes die de dominee van Oene veel jaren achtereen schreef in de Veluwse kerkbode. Altijd weer treft daarin de tere verwoording van wat schoon en zuiver, en daarom zo kwetsbaar is, met een hunkering van heimwee naar de volmaking die nog uitstaat. Maar over Doornenbal wil ik nu niet schrijven. Ik wil alleen zeggen dat we deze week juist dit stukje lazen, over die Baarnse begrafenis dus. Een zoon begraaft zijn vader. Ds. Leendert Kievit leidde immers de rouwdienst.

Laat nu nog geen dag later mijn collega ds. H. Westerhout van Hasselt mij telefonisch informeren over de verschijning deze week van het verzameld werk van dezelfde ds. L. Kievit. We hadden een spontaan gesprek. Met hem deelde ik mijn persoonlijke herinneringen aan dominee L. Kievit. Vanuit Flakkee, waar ik woonde, had ik destijds niet veel gelegenheid onder diens prediking te verkeren. Toch is dat twee keer wel gebeurd. Beide keren onvergetelijk. Het was rond 1970, denk ik. Ik was een zondag over in Gouda. De evangelisatiegroep van ”Merksem” had een reünie in het meisjesinternaat aan de Crabethstraat. Die avond preekte ds. Kievit in de Sint-Janskerk. Op zich al een hele ervaring. De tekst was uit Jesaja 38, het danklied van Hizkia: „De levende, de levende, die zal U loven, gelijk ik heden doe. De vader zal de kinderen Uw waarheid bekendmaken.” Die leeft, die looft! Het evangelie van Gods genade klonk! Hij Die in Christus redt van de dood, leidt ook tot de lof van Zijn Naam.

Veel jaren later was ik opnieuw aanwezig in de Goudse Grote Kerk, nu samen met mijn vriend Adriaan de Visser uit Middelharnis. 29 april 1984. Ds. Kievit preekte afscheid, vanwege zijn emeritaat. De verkondiging van die avond is me bijgebleven als een doxologie, vol stamelende verwondering. Over dat laatste ging het ook: ”De verwondering over de kracht van het Woord van de levende God”. Zulks naar aanleiding van Paulus’ woord aan de Thessalonicenzen: „Daarom danken wij God zonder ophouden dat, als gij het Woord der prediking van God van ons ontvangen hebt, gij het aangenomen hebt…” De inhoud van deze preek is, naast diverse andere, te lezen in de nu verschenen bundel met verzameld werk. De titel: ”Op verhoogde toon”. Tolle lege!

Nog even terug naar de dominee van Oene. Kievit jr. en Doornenbal – ze waren geestelijke vrienden. Nogal eens in zijn kerkbodestukjes typeerde hij zijn jongere broeder. Zo in het blad van 14 januari 1956: „Ds. Kievit van Woerden hield de predikatie, en zoals hij ’t kan, kan niemand het, zo fris en levendig en tegelijk zo zuiver. Mijn oude, dorre hart wordt altijd verkwikt onder zijn woord en verwarmd door het vuur van zijn geest…” Hij spreekt nog nadat hij gestorven is!