„En Zijn discipelen, (dat) ziende, namen het zeer kwalijk, zeggende: Waartoe dit verlies? Want deze zalf had duur verkocht en (de penningen) de armen gegeven kunnen worden.”

Uit dit woord blijkt, hoe gemakkelijk men door schoonschijnende woorden van anderen kan worden meegesleept. Er is echter een groot onderscheid tussen de verleiders en zij, die verleid worden. Dat zien wij hier duidelijk. Want Jezus bestraft de discipelen niet over hun misdaad, want Hij wist, dat zij het uit onwetendheid gedaan hadden. Zij wisten ook nog niet dat Jezus – die door geheel de wereld versmaad werd – grond en reden had Zich door Maria te laten balsemen. Netzomin als de Farizeeën verstonden zij, waarom Hij zich zo luisterrijk in Jeruzalem liet inhalen.

Aan Zijn discipelen bekent Hij, dat Zijn dood onder deze zalving verborgen lag. Daarom zegt Hij, dat Maria deze zalf op Zijn lichaam heeft uitgegoten tot een voorbereiding voor Zijn begrafenis. De Heere wil zeggen: Zij heeft Mij willen inwijden tot Mijn begrafenis.

Hoewel deze vrouw wellicht niet eens daaraan gedacht zal hebben, ontdekt Jezus daarmee toch de wil van Zijn Vader. Daarom voegt Hij ook erbij, dat overal waar dit Evangelie zal gepredikt worden, men ook haar zal gedenken. Want waar het Evangelie van de gekruiste Christus gepredikt wordt, is ook Zijn zalving nodig tot zaligheid. Zonder het Evangelie is deze zalving slechts een dode letter. Jezus is door Maria onder de goddelijke voorzienigheid gezalfd, zoals Johannes 12:23 ons zegt: Opdat de Vader verheerlijkt zou worden, Die ook beloofd had, Jezus te verheerlijken.

David Bruinings,
predikant te Amsterdam

(”De Leeuw uit de stam van Juda”, 1755)