Het schilderij maakte voor de oorlog deel uit van de kunstverzameling van het echtpaar Lewenstein. Op 9 oktober 1940 kocht de gemeente het werk op een veiling, terwijl onbekend was hoe het schilderij daar terecht was gekomen, en nam het op in de collectie van het Stedelijk Museum. In 2012 vroegen de erfgenamen van het echtpaar de gemeente om teruggave van het schilderij. Beide partijen besloten daarop gezamenlijk om de Restitutiecommissie van het ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschappen bindend advies te laten uitbrengen over de vraag of het schilderij inderdaad aan de erfgenamen moest worden teruggegeven. Een onderzoek van vier jaar leidde uiteindelijk tot de conclusie dat dat niet hoefde.

De erfgenamen waren het daar niet mee eens en stapten naar de rechter. Maar die stelde hen op alle punten in het ongelijk, onder meer omdat was afgesproken dat het advies van de commissie bindend zou zijn.

Onlangs sloot het stadsbestuur zich aan bij de uitspraken van de commissie-Kohnstamm, die in december stelde dat het teruggavebeleid van naziroofkunst in Nederland actiever en beter moet. Volgens de commissie moet er een betere belangenafweging zijn, waarbij ‘herstel van onrecht’ voorop staat.

De gemeente wilde daarna dat de Restitutiecommissie nogmaals bekijkt of het schilderij moet worden teruggegeven, aan de hand van die nieuwe belangenafweging. De erfgenamen zien dat echter niet zitten, omdat er volgens hen al helder is wat er moet gebeuren. Bovendien duurde de eerste procedure in totaal vijf jaar. „Nu de belangenafweging ten gunste van het Stedelijk Museum van tafel is, dient het schilderij te worden teruggegeven.”