Over wie gaat dit? Over onze jeugd die Unicef kortgeleden nog „de gelukkigste ter wereld” noemde, zeer tevreden met zijn leven!

Is het echt zo erg, of dreigen onze jongeren een object te worden van coaches en andere hulpverleners? Er zijn reële problemen. Je kunt je stage niet doen of afmaken. Maar waren er eerder ook al niet te weinig stageplekken? En dat je van oeverloos telewerken niet heel gelukkig wordt, zal waar zijn, evenals van het missen van fysieke sociale contacten. Er wordt gesomberd over leer- en ontwikkelingsachterstanden. Alles is ongewis. Voelen onze jongeren zich comfortabel bij dit aanzwellend volksbreed empathisch gejammer?

Stel dat de diagnose klopt, hoe kan het dan zo ver gekomen zijn? Hebben wij ouderen hen te veel en te lang uit de wind gehouden? Bewaard voor tegenslag? Prinsjes en prinsesjes van hen gemaakt? Wilden we vooral vriendjes blijven met onze kinderen? Juist een rimpelloos leven maakt kwetsbaar. Tegenslag kan je stalen. Als dat eens de winst zou zijn van deze tijd…

Coronafrustratie kan niet de enige reden zijn van de misère. Eerder het laatste zetje. Jongeren moeten te veel. Van zichzelf en van anderen. Presteren, scoren, excellent zijn, grenzeloos leven. Voordat corona het land platlegde, ging het al niet goed met onze jeugd. Burn-out, depressie en angststoornissen brachten velen bij pillen en therapie. Het leven is versneld, rust en stilte zijn verdreven.

Alles moet leuk zijn, maar het leven is niet altijd leuk. Ineens zijn we beperkt. Opgehokt. Alles wat “leuk” is, zit op slot. We kunnen niet meer shoppen. Niet meer ieder seizoen een ver-weg-vakantie houden. Misschien niet meer naar kerk en jv. Maar niemand verbiedt ons naar buiten te gaan. Samen te fietsen en te wandelen.

Waar zijn de opvoeders die nog durven zeggen: „Kom op, laat je niet de put inpraten”? Leert deze crisis ons dat we het niet goed hebben gedaan? Dat we onze kinderen weer weerbaar moeten maken? Zijn zij in plaats van zielenpietjes niet de kanariepietjes in de mijn die alarm slaan: „We zitten op de verkeerde weg”?

In De Telegraaf vertelde Auke Stuij (18) uit Nieuw-Lekkerland hoe deze tijd vol beperkingen hem dichter bij God had gebracht. „Druk op de melk levert boter op”, zei de Spreukendichter. Ik hoop op veel boter, maar dan niet op het hoofd.