Door de sterke afname van stikstofdioxide in het voorjaar en de zomer van 2020 na het ontstaan van de coronacrisis, verwachtten wetenschappers dat dit ook zou leiden tot minder ozon. Daarom begon een groot internationaal onderzoeksteam, onder wie wetenschappers van het KNMI, met het bestuderen van metingen met vliegtuigen en weerballonnen van de hoeveelheid ozon in de onderste 12 kilometer van de atmosfeer. Wereldwijd zijn er ongeveer vijftig instituten die dergelijke ballonmetingen uitvoeren.

Ozon onderin de atmosfeer is een belangrijk onderdeel van luchtverontreiniging en ook een belangrijk broeikasgas, maar het wordt niet direct uitgestoten. Het wordt gevormd na uitstoot van andere luchtverontreiniging, met name stikstofdioxide. Ozon onderin de atmosfeer wordt daarom ook wel ‘slechte ozon’ genoemd. Dit in tegenstelling tot ozon hoger in de atmosfeer: de ozonlaag in de stratosfeer tussen 10 en 40 kilometer hoogte. Die beschermt het leven tegen schadelijke ultraviolette zonnestraling.

Sinds de jaren vijftig is de hoeveelheid ozonvervuiling toegenomen en uiteindelijk meer dan verdubbeld. In Europa en Noord-Amerika is die stijging aan het begin van de 21e eeuw gestagneerd en omgebogen in een voorzichtige afname van ozon. Die afname is een gevolg van maatregelen om de luchtverontreiniging te verminderen. Maar met name in Zuidoost-Azië neemt de ozonvervuiling nog toe.