Op het heetst van de dag is de school net uit. Kroeskopjes dwarrelen over het schoolplein. De grotere jongens spelen voetbal op een zandvlakte.

Franklin Clemencia (53) is hoofd van de rooms-katholieke Giovannischool op Curaçao. Hij kent de bolletjesslikkers persoonlijk. „De meesten van hen heb ik op school gehad.” Meester Clemencia merkt het direct als er eentje uit een gezin weer naar Nederland is geweest. „De verkoop van limonade gaat met sprongen omhoog. Normaal haal ik 25 tot 30 gulden per dag op, met een enkele uitschieter tot 40. Nu is 50, 60 gulden per dag heel normaal.”

Er zit geld in Fuik. „Dure schoenen, dure kleren, dure kettingen. Mensen die opeens en voor het eerst van hun leven naar de Chinees gaan. Ze weten niet wat ze met het geld moeten. Het zijn vaak eenvoudige jongens die ineens veel centen hebben. Hun huisje opknappen? Nee, dat doen ze absoluut niet.”

Fuik, in het zuidoosten van Curaçao, kwam uit een armoedeonderzoek in de jaren ’90 als een van de vier armste achterstandswijken op het eiland. De wijk met 2500 bewoners had dringend hulp nodig. Dat die kwam in de vorm van de drugsbendes, klinkt wat al te cynisch. Maar sindsdien is er wel geld. „De kinderen hier op school zien dat. Meneer, als ik achttien ben ga ik het ook doen, zeggen ze tegen me.”

„Het” is met cocaïnebolletjes in maag, tas of vastgeplakt op het lichaam naar Nederland gaan. Er wordt in Fuik openlijk over gesproken. Clemencia ziet het met lede ogen aan. „De jongens willen niet werken, ze hoeven niet te werken. Eén keer op en neer naar Nederland levert een maandsalaris op. Kan het makkelijker?” Bang zijn ze niet. „Als ze worden gegrepen, lopen ze na twee maanden weer vrij rond.”

In Fuik zijn drie grote drugsbazen actief. „Bendes die elkaar beconcurreren.” Wie in ’dienst’ is bij een bende, zit er aan vast. „De bende biedt de jongens scooters, horloges, dure schoenen. Zo verdienen ze in feite hun eigen geld terug.” Er geldt ook een soort sociale verzekering: wordt een slikker gepakt, dan zorgt de bende voor zijn familie en betaalt de advocaat. „Als je het eenmaal hebt gedaan, ben je een soort moderne slaaf.”

Een van Clemencia’s oud-leerlingen begon vorig jaar mei als slikker. Na de zomer kwam hij bij de meester langs om zijn gouden kettingen te laten zien. „Als je dan toch moet, doe dan iets nuttigs met je geld, zei ik tegen hem. Komt-ie later weer langs met 2000 gulden op zijn spaarbankboekje.”

Ze doen het als ze jong zijn met hun vader, moeder of oom. Eenmaal achttien jaar, vragen ze een eigen paspoort aan en gaan ze zelf. „Flink oefenen. Een wortel in een condoom en doorslikken. Kijken hoe het voelt. Ouders hebben niets te zeggen. De eerste keer zijn ze boos, de tweede keer kijken ze waar hun zoon of dochter mee thuiskomt.”

Bang om gepakt te worden zijn de slikkers niet, weet het schoolhoofd. „De straffen en gevangenissen in Nederland zijn zeker om over naar huis te schrijven. Voor de Verenigde Staten zijn ze wel bang. Ze huiveren ervoor om daar in de gevangenis te belanden.”

Het partijtje voetbal is voorbij. De jongens drommen samen bij het kamertje van meester Clemencia. „Het probleem is niet op te lossen”, verzucht hij. „Voor geld zijn mensen bereid alles te doen. Ik spreek oud-scholieren persoonlijk op hun daden aan, misschien zijn er nog een of twee te redden. Of ze aanspreekbaar zijn op hun geloof? Nee, wat betekenen de Tien Geboden nu nog? Dat zegt ze niets meer.”