Door hun meerderheid in het Huis van Afgevaardigden met nog eens twee jaar te verlengen, evenaren de Republikeinen hun record daar van twaalf jaar meerderheid dat in januari 1933 eindigde.

Prominenten in het Huis wisten hun zetel te behouden. Dat gold in de eerste plaats voor de Republikeinse voorzitter, Dennis Hastert. Ook Democratisch fractievoorzitster Nancy Pelosi werd met een ruime meerderheid herkozen. De Democraat Dennis Kucinich, die eerder dit jaar een vergeefse gooi deed naar de Democratische presidentskandidatuur, keert ook weer terug.

Anders dan bij het Huis van Afgevaardigden, dat om de twee jaar herkozen wordt, ging het in de Senaat om slechts eenderde van de zetels. Republikeins senator John McCain uit Arizona was een van de prominenten die zijn herverkiezing gemakkelijk won. Dat gold helemaal voor zijn Democratische collega Charles Schumer uit New York, die zijn Republikeinse tegenstander Howard Mills verpletterend versloeg met 71 procent van de stemmen tegen 24 procent voor Mills. Democratisch fractievoorzitter in de Senaat Tom Daschle uit South Dakota had het moeilijker. Hij dreigt zijn zetel te verliezen aan de Republikein John Thune.

Terwijl aller ogen de laatste weken gericht waren op de strijd tussen president Bush en senator Kerry, waarbij de oorlog in Irak, de veiligheid, de economie en de werkgelegenheid belangrijke onderwerpen in de discussie vormden, ging het bij veel afgevaardigden in hun thuisdistricten vaak om lokale onderwerpen. Nationale onderwerpen zoals veiligheid en werkgelegenheid werden veelal vertaald in lokale termen. Het zijn vaak deze lokale belangen die de afgevaardigden aan hun kiesdistrict binden en die hun stemgedrag in Washington bepalen. Een factor die buitenlandse waarnemers soms over het hoofd zien, waardoor het beleid van het Amerikaanse parlement soms onduidelijk wordt.

Hoewel de Republikeinen hun greep op het Congres (Huis van Afgevaardigden en Senaat) versterkten, wordt hun meerderheid niet zo groot dat zij belangrijke besluiten zonder steun van de Democraten kunnen nemen. „In de Senaat zouden de Republikeinen ten minste 60 zetels moeten hebben om de Democraten buitenspel te zetten, en zo ver komen zij zeker niet. Dat garandeert de Democraten een redelijke invloed op het beleid, ook al hebben zij als minderheidsfractie geen invloed op de agenda die door de Republikeinen wordt bepaald”, aldus politiek analist Michael Cannon van het Cato Research Instituut in Washington.

De meerderheid in de Senaat biedt president Bush (indien herkozen) een goed platform voor nieuwe benoemingen binnen het hooggerechtshof. Waarschijnlijk zal dat een actuele kwestie zijn, nu opperrechter William Rehnquist wordt behandeld wegens een ernstige vorm van schildklierkanker.