Het verlies aan werkuren bedroeg 8,8 procent. Daardoor werden 114 miljoen mensen getroffen, bijvoorbeeld door werkloosheid of arbeidstijdverkorting. Opvallend is verder dat 71 procent van het banenverlies volgens de IAO te maken heeft met inactiviteit. Dat houdt in dat mensen de arbeidsmarkt verlaten omdat ze niet kunnen werken of omdat ze stoppen met het zoeken naar werk. Wereldwijd ging het om 81 miljoen mensen.

Deze inactiviteit is niet hetzelfde als werkloosheid, stelt de IAO. Als alleen naar werkloosheidscijfers zou worden gekeken, kan een te rooskleurig beeld ontstaan van de gevolgen van de crisis.

Het verlies van werkgelegenheid betekende ook dat voor 3,7 biljoen dollar (3700 miljard dollar) aan arbeidsinkomen wegviel. Dat is goed voor 4,4 procent van de omvang van de wereldeconomie. De gevolgen waren het grootst in Noord- en Zuid-Amerika en vrouwen worden harder getroffen dan mannen. Jongeren verloren ook vaker hun baan, wat een risico op een „verloren generatie” met zich meebrengt.

In Europa waren de gevolgen relatief beperkt, al gingen er in de Europese Unie nog altijd 8,3 procent van alle werkuren verloren. Dat gebeurde met name in Zuid-Europa. In Nederland was de teruggang 4,3 procent.