Een enkeling had, even voor 21.00 uur, wel last van stress. „Ik kom van de verjaardag van mijn kleindochter en moet nog met de bus naar huis. En nu rijdt die niet. Ik moet maar snel een taxi pakken. Wat een wereld leven wij in”, verzucht de man.

Klokslag 20.55 uur was het station uitgestorven. De roltrappen draaiden, maar met niemand erop.

Voor de ene reiziger voelt een verlaten station „heerlijk” en voor de andere passagier als „onwerkelijk”. „Laten we hopen dat de stilte snel weer voorbij is”, zegt een man.

Een kwartier na het ingaan van de avondklok waren de meeste personen op het station van de NS of politie. Toch loopt er af en toe nog een reiziger voorbij. Een medewerker van de NS is er niet helemaal gerust op dat al die late personen nog van of naar hun werk moeten. Hij voorspelt dat de komende tijd toch bonnen uitgeschreven zullen worden.

Ook in de binnenstad van Utrecht is het stil. In de bussen zit een enkele reiziger. Wel zijn opvallend veel maaltijdbezorgers onderweg. Politie en handhavers houden de boel in de gaten en spreken mensen aan die zich toch buiten de deur begeven. In een van de winkelstraten probeert een vrouw zo’n ontmoeting te voorkomen. Zij kijkt schichtig om de hoek van een deur. Als ze ziet dat de kust veilig is, rent ze de straat over naar een andere voordeur. Ze zwaait nog even naar de overkant en trekt dan snel de deur achter zich dicht.