Marsman is gekozen door een comité van dichters en poëziekenners. Dat prijst haar om haar „eigen toon, poëtische kracht en aansprekende strijdvaardigheid”. In haar werk gaan het persoonlijke en politieke hand in hand, vindt het comité. „Marsman weet altijd haar vinger op de zere plek in de samenleving te leggen.”

Dat wil ze nu ook verder in het maatschappelijk debat doen, vertelt ze in NRC, een van de partners achter het dichtersinitiatief. Die wens is onder meer ingegeven door haar ziekte, kraakbeenkanker: ‘Het is een tijd van ziekte, en alle zieke en zwakke mensen zijn het afgelopen jaar nagenoeg afgeschreven, als ‘dor hout’. Als ik als Dichter des Vaderlands een rol kan spelen in het maatschappelijke debat, dan zal ik de stem zijn van het dorre hout.‘

Marsman schrijft al ruim vijftien jaar poëzie. In 2010 debuteerde ze met Wat ik mijzelf graag voorhoud, bekroond met de C. Buddingh’-prijs, de Lucy B. en C.W. van der Hoogtprijs en de Liegend Konijn Debuutprijs. Drie jaar later verscheen De eerste letter en in 2017 volgde de roman Het tegenovergestelde van een mens. Donderdag verscheen ook haar nieuwe bundel, In mijn mand.

Nederland heeft sinds 2000 een Dichter des Vaderlands. Deze wordt sinds 2017 steeds voor twee jaar benoemd.