Vorige week kwam het op allerlei manieren in het nieuws: de opmerkelijk hoge besmettingsaantallen in de gemeenten die gerekend worden tot de Biblebelt. Gelukkig kunnen we stellen dat de predikanten die hun achterban oproepen daadwerkelijk samen te komen in een kerkgebouw echt tot de minderheid behoren. Terecht merkte Gert-Jan Segers (CU) op Twitter op dat inspirerende voorbeelden van kerken die zich aan de regels houden op deze manier ondersneeuwen.

Tegelijkertijd concluderen wij dat het te makkelijk is om deze hoge besmettingsaantallen af te doen met een simpele verwijzing naar alleen kerkdiensten en/of grote gezinnen. Het is te makkelijk omdat we hiermee de verantwoordelijkheid ontlopen die op ieder van ons rust.

Personeelsroosters

In de regio waar onze zorginstellingen actief zijn, zien we de effecten van de hoge besmettingsaantallen. Achter abstracte cijfers gaan mensen zoals u en wij schuil: wij kijken zorgmedewerkers in de ogen die al maanden gevraagd wordt om alles te geven, waardoor ze fysiek en mentaal overbelast raken. Dagelijks ervaren we het dilemma dat we van mensen die nog wel aan het werk kunnen (te) veel vragen. De grote moeite die het kost om personeelsroosters rond te krijgen, halen nu dagelijks het nieuws. Wij horen van patiënten die moeten dealen met het telefoontje dat hun behandeling voor een andere aandoening dan corona helaas nu geen prioriteit heeft. We zien cliënten die in groepswoningen steeds geconfronteerd worden met (groeps)quarantaine en beperkende maatregelen en die onzeker en eenzaam of agressief zijn.

Wat kan ik daaraan doen? vraagt u nu misschien. Ik bezoek geen illegale feesten, ik kijk naar de onlinekerkdienst, de boodschappen worden bezorgd. Het zijn de anderen: de koning die naar Griekenland op vakantie gaat, een bewindspersoon die z’n schoonmoeder omhelst.

Wij zijn ervan overtuigd dat de coronacrisis goed beheersbaar is als we niet naar de ander kijken, maar bij onszelf te rade gaan. We willen in dit verband wijzen op het Bijbelverhaal van Naäman. Hij wilde graag genezen, maar Naäman had zo zijn eigen ideeën over hoe dat zou moeten gaan. Hij zag voor zich dat de profeet Elisa voor hem zou bidden en over de zieke plek strijken. In plaats daarvan kreeg hij te horen dat hij zich zeven keer moest onderdompelen in de Jordaan. Dat was hem te min!

Gaat dat principe ook niet voor ons op? We bidden om bewaard te worden voor een ernstig verloop van corona, we voeren gesprekken over al dan niet vaccineren. Om vervolgens de afweging te maken: hoeveel kwaad kan het nu echt wanneer we even een bakje koffie doen bij een bevriend stel of op familiebezoek gaan? We ‘vergeten’ dat we die morgen al bij de buren zaten. Hoe menselijk en voorstelbaar ook, in de zorg zien we dat steeds het randje van de regels opzoeken funest is. Het jezelf zeven keer onderdompelen in de Jordaan is anno nu: niet onnodig boodschappen doen, thuiswerken als dat maar enigszins kan, als gezin afspraken maken dat er in totaal niet meer dan twee personen per dag langskomen, niet fysiek een kerkdienst bezoeken, gezond eten en zorgen voor rust en regelmaat. Gewoon doen!

Vaccinatieplicht

Dan blijft er ook tijd over om die belangrijke vraag niet op z’n beloop te laten die op ons afkomt: laat je je vaccineren? Eenieder die daar nu niet vrijmoedig „ja” tegen zegt, heeft de plicht zich goed te laten informeren over vaccinatie. Als ik „nee” zeg tegen vaccinatie, bedenk dan welke consequenties dat heeft voor mijn omgeving? We leven in een vrij land, er is geen vaccinatieplicht, een groot goed. Maar vrijheid is in dezen niet gratuite, die vraagt –hoe dan ook– om het nemen van individuele verantwoordelijkheid. Wanneer ik besluit me niet te laten inenten, vraag ik dus van anderen iets wat ik zelf niet kan of wil opbrengen. We vinden vaccineren een goede manier om aan deze verantwoordelijkheid invulling te geven, uit naastenliefde. Niemand ziet immers een samenleving voor ogen waarin de huidige situatie het nieuwe normaal blijft.

Wilfred Juurlink is bestuurder bij Zorgverlening Het Baken, Wim Martens is bestuurder bij WZU-Veluwe, Roel Venema is bestuurder bij regieziekenhuis Isala, Anne Westerduin de Jong is bestuurder bij Stichting Sprank.