Het gaat voor een deel om recent overleden personen. Maar het afgelopen jaar is vooral een toename te zien in het succesvol vaststellen van de identiteit van doden waarvan lange tijd onbekend was wie zij waren. Jarenlang leek het onmogelijk om te bepalen om wie het ging. Dat het nu steeds vaker lukt, komt doordat DNA-technieken meer mogelijkheden bieden en omdat er nationale en internationale databanken zijn gekomen. Daardoor is er meer kans op een ‘match’ tussen DNA van een onbekende overledene en DNA in een databank.

Bij recentelijk aangetroffen onbekende doden kan het gaan om een misdrijf, een ongeval, natuurlijk overlijden of zelfdoding. In de meeste gevallen is er al een vermoeden van de identiteit omdat het lichaam bijvoorbeeld in een woning gevonden is. Maar als een lichaam niet meer door nabestaanden of op basis van vingerafdrukken of gebitsgegevens is te identificeren, kan het instituut in de meeste gevallen binnen een week een DNA-profiel opstellen. In 2020 waren er ongeveer zeventig DNA-spoedidentificaties.

Verder kregen tientallen al wat langer geleden overleden mensen alsnog een naam, bijvoorbeeld onbekenden die al begraven liggen maar van wie pas onlangs DNA-materiaal is verkregen. In totaal waren er twintig van dit soort identificaties, een verdubbeling ten opzichte van 2019.

Tien onbekende doden kregen een naam nadat er aanvankelijk geen idee was om wie het ging. Mensen die bijvoorbeeld in het water zijn gevonden, of die in de Tweede Wereldoorlog zijn gestorven. Vorig jaar waren dat er vijf.

Het jaar 2020 laat volgens het NFI zien dat alle inspanningen en technische ontwikkelingen uiteindelijk wel wat opleveren. Ook volgend jaar bekijkt het met de politie en de BIDKL of in een aantal zaken identificatie mogelijk is met de nieuwe technieken. Verwanten van vermisten worden opgeroepen DNA af te staan, ook al is de vermissing jaren oud. Nabestaanden van nog niet geïdentificeerde oorlogsslachtoffers kunnen zich ook melden.