Het Israëlische parlement stemde gisteravond in met het voorstel van premier Sharon voor terugtrekking uit de Gazastrook en uit enkele delen van de Westelijke Jordaanoever. De beslissing kreeg onmiddellijk het etiket historisch opgeplakt.En niet geheel onterecht. De stap is een initiatief van een man die tot dusver bekendstond als een ijzervreter. In 1982 gaf hij als minister van Defensie bevel tot de inval in Libanon. Dezelfde Sharon komt nu met het voorstel tot terugtrekking uit de Gazastrook en delen van de Westoever.

Het is bovendien voor het eerst in meer dan twintig jaar dat Israël land opgeeft dat het heeft veroverd en gekoloniseerd na de Zesdaagse Oorlog van 1967. De laatste keer dat het gebeurde was in 1982, toen de Israëlische premier Begin de nederzetting Yamit in de Sinaï opgaf in het kader van een vredesregeling met de Egyptische president Sadat. Maar terwijl Begin als tegenprestatie vrede kreeg met het sterke buurland, staat Sharon met lege handen.

Dat is de reden dat veel Israëli’s moeite hebben met het plan van Sharon. Ook binnen zijn Likud-partij heeft het voorstel tot grote verdeeldheid geleid. Vier Likud-ministers stemden gisteravond voor het plan maar eisen dat Sharon binnen veertien dagen een referendum toezegt. Als de ministers hun woord houden, moet Sharon een coalitie aangaan met de linkse Arbeiderspartij of moet hij nieuwe verkiezingen uitschrijven.

Dat is tegelijk een van de redenen om voorzichtig te zijn met de benaming historisch. Politiek is alles nog lang niet in kannen en kruiken. Daar komt nog bij dat een hele reeks stemmingen in de Knesset het plan kan torpederen. Het voorstel van Sharon is goedgekeurd zonder een specifieke beslissing om de nederzettingen te ontruimen. Die nog veel gevoeliger beslissing is vooruitgeschoven naar volgend jaar.

Van Palestijnse zijde is amper positief op het plan van Sharon gereageerd. Palestijnse leiders stellen dat er geen sprake is van een historische beslissing en menen dat Sharon niet werkelijk uit is op vrede en dat hij de wereld alleen maar zand in de ogen strooit omtrent zijn werkelijke bedoelingen.

De Palestijnen verwachten dat Sharon de Gazastrook volledig van de buitenwereld zal afsluiten waardoor ze in een gevangenis opgesloten zullen zitten. De Palestijnen zeggen dat het bij terugtrekking uit de Gazastrook zal blijven en stellen niets tegenover de Israëlische stap.

Dat is spijtig. De Palestijnse leiders doen er verstandiger aan in de Gazastrook terroristische organisaties als Hamas het zwijgen op te leggen. Waarom laten zij niet zien dat Sharon het verkeerd heeft als hij zegt dat er onder de Palestijnen geen volwassen gesprekspartners te vinden zijn met wie hij kan onderhandelen?

Als de Palestijnen met de Gazastrook in handen laten zien dat zij werkelijk tot vrede bereid zijn, dan is het niet ondenkbaar dat Israël op termijn zelfs de Westoever of delen daarvan zal opgeven. Als de Palestijnen doorgaan met geweld, kunnen zij ervan overtuigd zijn dat zij nooit de Westelijke Jordaanoever in handen zullen krijgen. Israël zal -terecht- nooit een Palestijnse staat naast zich dulden die uit is op vernietiging van de Joodse natie.