Er is dus naast genade en intense omgang met God in Zijn Woord ook moed nodig om te profeteren. Profetenangst doet ons meer naar de ogen van het kerkvolk zien dan naar die van de Heere. Het is de grote valstrik: de angst in ongunst te vallen bij kerkenraad, hoorders en de wereld buiten de kerk.

Vroeger werden profeten gedood, juist door godsdienstige mensen, verwijt Jezus vleselijk Israël. Vandaag wordt de stem van de profetie op beschaafdere wijze het zwijgen opgelegd. Desnoods via een afzettingsprocedure. Het Evangelie is wel voor, maar niet naar de mens. Jezus werd gedood omdat men de Blijde Boodschap die Hij bracht onverdraaglijk vond. Maar voordat iemand naar de slachtoffertoga grijpt en zich daarin hult: dan moeten we wel echt profeteren. Dat is spreken wat God wil. Het Woord laten staan, de zonde –ook de binnenkerkelijke– bij naam noemen en oproepen tot bekering. Alle lof als dominee tegen buurmans zere been schopt en op diens lange tenen staat, maar laat hij dat niet wagen bij mij. Niets en niemand ontzien, heilige huisjes afbreken en bomen van eigengerechtigheid rooien… daar is moed voor nodig. Maar zo kan er gebouwd en geplant worden.

Er zijn ook valse profeten. Misschien wel meer dan ware. Daarvoor hoeven we niet een bepaalde kant op te kijken. Laat ieder die tot profeteren geroepen is –en wie is dat niet?– bij het eigen hart beginnen. „Ben ik het, Heere?” Och, ware heel het verbondsvolk profeet… Medearbeiders van God. Dat begint met vurig bidden om de Heilige Geest, Zijn werking en zalving. Dan zien we wellicht evenals Ezechiël overal doodsbeenderen. Te beginnen in het eigen hart. „Kom, o Heilige Geest!” Zouden er dan geen grote dingen gebeuren in dode kerken, dito gezinnen, huwelijken en harten? Vast!