Zo’n zin behoort tot de mogelijkheden in een oproep van een bedrijf dat op zoek is naar iemand voor een baan en als daarbij voor die baan een vrouwenquotum zou gelden. Vroeger stond er in een personeelsadvertentie achter de taakomschrijving vaak een M. Dat mocht niet langer, het moest voortaan M/V zijn. Maar wie weet, treffen we als gevolg van een fanatiek emancipatie-ideaal bij sommige politieke partijen en een daardoor vergaande inmenging van de overheid op enig moment toch weer één letter aan, en dan een V.

Minister Ingrid van Engelshoven (D66) kon begin deze maand haar geluk niet op. Ze twitterde: „We schrijven geschiedenis, we zetten een grote stap naar gelijkheid en diversiteit in de top van het bedrijfsleven.” Een meerderheid van de Tweede Kamer had zich in een motie uitgesproken voor het totstandbrengen van een wettelijke regeling die bepaalt dat de raad van commissarissen van beursondernemingen op z’n minst voor 30 procent dient te bestaan uit vrouwen.

Bij de verdeling van de hoge EU-posten eerder dit jaar was gelijkheid eveneens een belangrijk ijkpunt. Het resulteerde erin dat Christine Lagarde nu de Europese Centrale Bank (ECB) leidt en Ursula von der Leyen de Europese Commissie. Die kreeg de opdracht om een team samen te stellen met genderbalans. Dat lukte niet helemaal: vijftien mannen en twaalf vrouwen. Von der Leyen heeft ongetwijfeld de regeringen van sommige lidstaten moeten benaderen met het uitdrukkelijke verzoek een vrouwelijke kandidaat te leveren: Brussel zoekt Eurocommissaris (V).

Onlangs ging het op de radio over de vraag of het aantreden van Lagarde positieve effecten kan hebben voor de economie. Een van de forumleden kwam niet verder dan te benadrukken dat ze het vooral fascinerend vond dat de Française de eerste vrouw is aan het hoofd van de ECB. Alsof dat voor het beleid wat uitmaakt. Volgens mij niet.

De politiek in Nederland laat grote bedrijven dus niet meer volledig vrij om zelf te bepalen wie zij aanstellen als commissaris. Dat betekent nogal wat: een overheid die zich bemoeit met benoemingen in de private sfeer.

Ik kan me goed voorstellen dat een concern om wat voor reden ook voorkeur heeft voor een persoon die ‘toevallig’ man is. Maar misschien mag die dus niet benoemd worden. Het kan straks gebeuren dat de man wordt gediscrimineerd. Discriminatie omwille van emancipatie, discriminatie om vermeende discriminatie te bestrijden. Met wel de kanttekening dat ook de werkgevers in de Sociaal-Economische Raad (SER) hebben gestemd vóór het advies om bij wet een quotum in te voeren.

Een quotum? Nee, daarvoor sla ik de capaciteiten van vrouwen te hoog aan. Het onderschat wat zij in hun mars hebben. Voor een vrouw die kiest voor carrière zijn er vandaag de dag volop kansen. Die redt het echt wel op eigen kracht.

Zo’n vrouw wil toch niet op een commissariszetel terechtkomen omdat er een vrouw nodig was om aan de wet te voldoen? En ondertussen breidt het bedrijf het aantal commissarissen uit om zo tevens de beoogde man aan te stellen.

Selecteer op kwaliteit. Het is een klassieker, maar mij lijkt dat vrouwen daar ook het meest gelukkig mee zijn.

Lees ook

Column: Wij, managers (m/v)