„Onze koning, Willem-Alexander, hoopt op 27 april 52 jaar te worden. We willen hem namens al onze lezers van harte feliciteren met zijn verjaardag. (…) Tijdens de nieuwjaarsreceptie in januari hebben we de koning en de koningin namens ons kerkverband Gods zegen toegewenst. Tegelijk hebben we hen meegedeeld dat onze ambtsdragers op de dag des Heeren het koninklijk huis de Heere in het gebed opdragen. Koningin Maxima boog zich naar ons toe, en zei toen op ontroerende wijze: „Dát hebben wij zo nodig.” We hopen van harte dat zij de noodzaak van bekering en de hulp van de Heere in hun verantwoordelijke taak opgebonden krijgen. Niet minder nodig is het voor ons als ambtsdragers om ons vorstenhuis niet alleen gewoontegetrouw in het openbaar gebed op te dragen, maar om ook hun geestelijke nood werkelijk te gevoelen. Dan zal ons gebed voor het vorstenhuis niet alleen in het openbaar, maar ook in het verborgen worden opgezonden. Want waarin onderscheidt zich een koning van een arme bedelaar wanneer zij beiden sterven, en waarin onderscheidt zich de koning van u en mij wanneer wij op sterven liggen? Het enige verschil tussen een koning en een arme bedelaar, tussen een wereldling en een kerkmens is genade! Eén druppel bloed van Christus door Gods Geest aan ons hart toegepast is voor een koning en een arme bedelaar, voor een wereldling en een kerkmens, van oneindig meer waarde dan alle koninkrijken en goud en zilvermijnen van de wereld. (…) De bekende prediker J.C. Philpot verwoordt het zo kernachtig: „Wanneer wij Jezus hebben, dan hebben we alles, hebben wij Hem niet, dan hebben wij niets.” (…)

Hoe bevoorrecht is ons vorstenhuis en ook wij, als wij gereed zijn om de eeuwigheid te kunnen aandoen op grond van Christus’ bloed en gerechtigheid. Het is daarom onze oprechte wens voor ons vorstenhuis en voor ons allen dat Christus ons dierbaar wordt boven alles!”

Ds. J. Roos schrijft in De Wachter Sions (orgaan van de Gereformeerde Gemeenten in Nederland) naar aanleiding van de verjaardag van de koning.

Om Sions Wil

„Een autoritaire opvoeding is eigenlijk een contradictio in terminis als uitgegaan wordt van bazig, dictatoriaal en eigenmachtig. Opvoeding kenmerkt zich immers door liefde en relatie? Een niet-betrokken opvoedingsstijl is een opvoeding zonder liefde. Ouders laten het kind aan zijn lot over. Misschien geen tijd? Een drukke carrière? Dan geef je ruimte om zelf ruimte te krijgen. Een permissieve opvoedingsstijl creëert prinsjes en prinsesjes. Er is liefde en warmte, althans…? Liefde is toch niet hetzelfde als kinderen hun zin geven in alle dingen? De gereformeerde gezindte schuift qua opvoedingsstijl op naar de autoritatieve opvoedingsstijl. Natuurlijk is er sprake van erkenning van gezag, maar het democratisch gehalte van de opvoeding is aanzienlijk toegenomen. Op zichzelf een begrijpelijke ontwikkeling. Toch moeten we ervoor waken mee te deinen op de waarden van deze samenleving. De publieke opinie lijkt steeds meer te gaan overheersen. Ook in de gereformeerde gezindte ontwikkelt zich het fenomeen van gehoorzame ouders en bepalende kinderen. Opvoedingsverlegenheid neemt toe. (…) Misschien moeten we toch meer de nadruk blijven leggen op een autoritaire opvoedingsstijl, maar dan wel overeenkomstig Gods Woord. Een autoritaire opvoedingsstijl moet zich kenmerken door gehoorzaamheid van ouders en kinderen aan de hoogste Gezagsdrager. Dan is er ook sprake van een aan Gods Woord genormeerde democratie.”

Drs. P. A. Zevenbergen schrijft in het pastoraal magazine Om Sions Wil over ”Autoritair opvoeden”.